แสงสีม่วงที่ร่ายรำผ่านห้วงเวลาแห่งอดีต
ละทิ้งพันธกิจแห่งอนาคตไปด้วยมายาแห่งความหวัง
"แร็กน่าร็อค"
"วันนี้ก็มาอยู่ที่หอสุดอีกแล้วหรือครับ"
ชายหนุ่มสีเงินยกถาดน้ำชาเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูนอบน้อม หากจะเปรียบแล้วล่ะก็ ไม่ใช่ดอกไม้งามที่มีกลิ่นหอมอะไรมากนัก เป็นเหมือนกับดอกลิลลี่ระฆังดอกเล็กๆที่ส่งแค่กลิ่นหอมโชยอ่อนๆท่ามกลางกอหญ้าและน้ำค้าง
"มันไม่มีอะไรจะทำน่ะ อีกอย่างนี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว ยังไม่ได้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเอลฟ์ตนนั้นอีกหรอ?" โคเอนเงยหน้าถามหนุ่มน้อยผิวขาวซีดใบหน้าตกกระอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
"ปรกติแล้วยามูไรฮะไม่ใช่คนที่จะเคลื่อนย้ายที่อยู่บ่อยนักหรอกครับ ย้ายทีก็ต้องใช้เวลาตามหาตัวนานเหมือนกัน แต่คิดว่าคงใกล้แล้วล่ะครับ" ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆก่อนจะค่อยๆเสริฟชากลิ่นหอมอย่างระมัดระวัง
"ว่าแต่ท่านโคเอน จะหาตัวนางไปทำไมหรือครับ"
คนที่ถูกถามเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ
"ของขวัญแต่งงานน่ะ ข้าอยากให้ของขวัญแต่งงานกับอาลีบาบา"
ชายหนุ่มมองท่าทีสุขุมกับท่าทางเรียบนิ่งที่ดูขัดๆกับความละเอียด อ่อนโยนด้านในของคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมา ให้ความรู้สึกเหมือนชายตัวใหญ่น่ากลัวที่กำลังถือช่อดอกไม้ช่อโตดูน่ารักจนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"ยังไงพรุ่งนี้ก็คงจะได้ข่าวของยามูไรฮะแล้ว ไหนๆวันนี้ก็ถือโอกาสซื้อของฝากกลับไปที่เจิดจรัสให้ท่านอาลีบาบาด้วยเลยดีมั้ยครับ เป็นการกระตุ้นเศรษฐกิจของซินเดรียด้วย" ชายหนุ่มร่างเพรียวยิ้มแฉ่งพูดคำพูดชวนปอกลอกเงินซึ่งๆหน้า
"ดีเหมือนกัน ถ้าเจ้าจะไปกับข้าด้วยน่ะนะจาฟาล"
มือคู่ใหญ่วางหนังสือในมือลง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ไม่มีปัญหาครับ วันนี้คุณซินแบดออกไปข้างนอกอีกอย่างผมก็ว่างด้วย"
คนตัวเล็กยิ้ม ก่อนจะพาแขกคนสำคัญเดินออกไปพร้อมกับเตรียมรถม้าที่จุของได้มากเอาไว้ให้เสร็จสรรพ
จริงอยู่ที่ซินเดรียปกครองโดยกุย แต่ประชากรส่วนใหญ่กลับเป็นมนุษย์ธรรมดาและเอลฟ์ที่มีให้เห็นอยู่ประปราย เมืองโดยรอบนั้นแสดงให้เห็นอารยธรรมเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน ทั้งยังเป็นเมืองแห่งเทคโนโลยีเวทมนต์ที่ทันสมัยมากๆอีกเมืองหนึ่งด้วย ต่างกับเจิดจรัสที่นิยมความคลาสสิกมากกว่า
โคเอนมองไปรอบเมืองผ่านหน้าต่างรถม้า ในที่สุดก็ถึงย่านท่องเที่ยวสุดชิคยอดนิยมของหนุ่มสาววัยรุ่นที่มีคนเดินกันพลุกพล่านตลอดปี จาฟาลผายมือเชิญชวนเขาด้วยรอยยิ้มปอกลอกเงินเต็มที่
"จะเงินสด หรือบัตรเตรดิตก็ได้ครับ หรือถ้าไม่มีทางเราก็มีให้กู้ก่อนดอกร้อยละ20"
"เคี่ยวกันจังเลยนะ พวกนาย"
คนตัวใหญ่หัวเราะในลำคอก่อนจะเดินตามหนุ่มน้อยผิวซีดไป ในขณะที่เจ้าตัวพูดแนะนำโน่นแนะนำนี่ไม่หยุด ไม่ว่าจะเสื้อผ้าแบรนด์ดัง ร้านขนมเลื่องชื่อ หรืออุปกรณ์เวทมากมายหลายชนิดต่างก็มีขายอยู่ในย่านการค้าที่รายล้อมด้วยตึกสูงแห่งนี้
"ทางนั้นเหมือนจะมีร้านเสื้อผ้า อยากจะไปดูมั้ยครับ"
"ก็ดีเหมือนกัน"
โคเอนเดินตามเข้าไปก่อนที่จาฟาลจะหยิบนิตยาสารแฟชั่นที่วางอยู่ตรงหน้าร้านให้กับเขาดูประกอบการบรรยาย
"นี่เป็นเสื้อผ้าออกใหม่ฤดูกาลนี้ครับ ทั้งสีสันที่ออกมาก็เป็นแบบใหม่ด้วย ลายที่ปักบนผ้าก็ประณีต เก็บลายละเอียดได้เยี่ยม สไตล์ก็เป็นแบบที่กำลังนิยมกันด้วย"
"อืมมมม ไม่รู้สิ ข้าไม่คิดว่าอาลีบาบาจะสนใจเรื่องแฟชั่นเท่าไหร่ อีกอย่างเนื้อผ้าดูระบายอากาศไม่ค่อยดี ไม่ค่อยเหมาะกับผิวของภูติเท่าไหร่หรอกนะข้าว่า"
จาฟาลมองอย่างทึ่งๆหลังจากได้รับคำวิจารณ์กลับมา 'คนคนนี้ถึงไม่ประสีประสาเรื่องแฟชั่น แต่การเลือกวัตถุดิบแต่ละอย่างนั้นละเอียดรอบคอบมาก'
"ถ้างั้นคุณอาลีบาบามีอะไรที่สนใจเป็นพิเศษรึเปล่าครับ?"
"นั่นสิ จะว่ายังไงดี เหมือนเด็กแรกเกิดที่เห็นแค่ช้อนส้อมก็ตื่นเต้นไปหมดน่ะ สนใจทุกสิ่งทุกอย่างนอกจากพืชกับหนังสือละมั้ง"
จาฟาลหลุดขำออกมาน้อยๆ
"เป็นโจทย์ที่ยากมากเลยนะครับ" รอยยิ้มการค้าค่อยๆเลือนหายไปแต่กลายกลายเป็นยิ้มที่มีความรู้สึกอบอุ่นมากขึ้น "แต่ผมว่า พอมีร้านจะแนะนำครับ"
ร่างโปร่งพาเดินออกจากร้านและซอยที่มีผู้คนพลุกพล่านพามาถึงร้านใหญ่ๆร้านหนึ่งที่ขายของกระจุกกระจิกตั้งแต่สากเบือยันเรือรบ และไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก
"ถึงจะเห็นแบบนี้แต่ละอย่างก็แพงใช่เล่นนะเนี่ย" โคเอนพูดขึ้นหลังพลิกดูราคาตามสิ่งของชิ้นเล็กๆที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า
"งานฝีมือน่ะครับ ของบางอย่างก็เป็นอุปกรณ์เวทมนต์ด้วย"
จาฟาลยิ้มพลางมองในหน้าขะมักเขม้นของคนตรงหน้า ไม่ว่ากับเรื่องอะไรก็ดูจะจริงจังไปเสียหมด โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับภรรยา จนตัวเขาเองก็แอบจะอิจฉาขึ้นมานิดหน่อย
"เป็นคนที่โชคดีจังเลยนะครับ.. ภรรยาของคุณ"
"คงไม่โชคดีเท่าราชาของเจ้าหรอก มีเลขาช่างเอาใจ เก่งงานการขนาดนี้" โคเอนหัวเราะเบาๆในระหว่างพินิจมองเครื่องดนตรีตรงชั้นขายหีบเพลงราคาแพง ขณะเดียวกันนั้นจาฟาลกับรู้สึกว่ามันเป็นเสียงหัวเราะที่ดูเศร้าแปลกๆ
เขาเองก็ได้ยินข่าวลือเรื่องที่ว่า เจ้าสาวของโคเอนเป็นร่างเนื้อที่ถูกสร้างขึ้นเหมือนกันกับเขา ที่ถูกสร้างขึ้นมาแทนชายคนหนึ่ง แต่ที่น่าเศร้ากว่านั้นคือภรรยาของเขาไม่มีความทรงจำอะไรหลงเหลือเลยแม้แต่น้อย...
"ขอโทษด้วยนะครับ เหมือนจะพูดเรื่องไม่สมควรออกไปซะแล้ว" คนตัวเล็กทำน้ำเสียงเศร้าลงไปถนัดตา ทำให้คนที่กำลังเลือกซื้อของต้องหันกลับมามอง
"ไม่หรอก ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็.. ข้าว่ามันดีซะมากกว่า ให้เขาจดจำได้แต่ความทรงจำดีๆต่อจากนี้" โคเอนพูดพลางหยิบของหลายๆอย่างลงตะกร้าใส่ของที่จาฟาลถืออยู่ ก่อนที่เลขาผู้รู้งานจะนำไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์พร้อมกับบัตรเตรดิทที่ได้รับฝากมา แน่นอนว่าจาฟาลเสนอเป็นคนถือของให้ จะให้ท่านลอร์ดผู้เป็นถึงสมาชิกอันดับ3ของสภาต้องมาถือของเองแบบนี้ก็คงดูไม่ดีนัก
"จริงด้วยผมจำได้ว่าใกล้ๆนี้มีคาเฟ่..."
"จาฟาล!"
ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบประโยค ก็มีรถม้าคันหนึ่งพุ่งออกมาจากซอยเล็กๆอย่างเร็วตัดหน้าคนทั้งสองไป โดยเฉพาะจาฟาลที่ยืนเหลื่อมออกไปจากหน้าร้านเล็กน้อยกระโดดหลบล้มกลิ้งไปอย่างหวุดหวิด ก่อนที่กุยหนุ่มเจ้าของผมสีเพลิงจะรีบปรี่เข้ามาหาหนุ่มน้อยผิวซีดที่นั่งกองอยู่กับพื้น
"เป็นอะไรมากรึเปล่า!"
'โดนเจ้าซินแบดมันเฉ่งแน่ๆตรู'
"ยะ..แย่แล้ว ของ!"
หนุ่มน้อยผมเงินแทนที่จะห่วงตัวเองกลับตะลีตะลานเปิดเช็คสภาพถุงบุบๆที่ตัวเองถืออยู่อย่างตกใจก่อนจะต้องร้องเหวอ เมื่อถูกยกข้อเท้าสูงขึ้น
"ดะ เดี๋ยวก่อนครับ!"
ยังไม่ได้พูดพล่ามทำเพลงอะไรมาก ข้อเท้าเล็กๆที่บวมแดงจนน่าตกใจก็ค่อยๆถูกห่อล้อมไว้ด้วยแสงสว่างอ่อนๆจากมือคู่ใหญ่ ก่อนที่แผลบวมแดงจะหายไป
"ขะ ขออภัยด้วยครับ.."
คนตัวเล็กก้มหัวเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด
"ซอยเล็กๆแต่ขับเร็วแบบนี้ไม่ไหวเลยนะ" คนตัวใหญ่ค่อยๆประคองร่างที่ล้มลงให้ยืนขึ้นก่อนจะหยิบถุงใส่ของมาถือเอง ในขณะที่จาฟาลยังทำตัวไม่ถูก "เจ้าบอกว่าแถวนี้มีคาเฟ่ไม่ใช่หรอ ไปกันเถอะ"
"อ่า ครับ"
คนตัวเล็กนำทางไปโดยที่เริ่มจะประหม่าเล็กน้อยหลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่ เขานำทางไปสู่ร้านเล็กๆตรงหัวมุมถนนใกล้ๆนี้ ที่กลิ่นของกาแฟและช็อกโกแลตร้อนลอยกรุ่นออกมา ใต้บรรยากาศสลัวๆเล็กน้อยคลอไปกับเพลงแจ๊สเข้ากันอย่างตัวกับเฟอนิเจอร์สีเข้ม ตัดกับเครื่องเรือนแบบวินเทจและแจกันดอกไม้แห้ง จาฟาลเลือกมุมที่ดีที่สุดก่อนจะสั่งเมนูแนะนำให้กับแขกที่มาด้วย
แต่เมื่อหันกลับมาก็กลับเจอสีหน้าอันเรียบนิ่งดูน่ากลัวของแขกคนพิเศษ จนรู้สึกใจฟ่อ หรือว่านี่เขาทำของอะไรพังไปรึเปล่าเนี่ย?
"ขอน้ำแข็งกับผ้าเย็นทีนะ" เสียงทุ้มหันไปสั่งกับเด็กรับรายการเรียบๆ
จาฟาลทำหน้างุนงง เขาสั่งแต่ของร้อนไปแต่แขกของเขากลับสั่งน้ำแข็งมาแบบนี้ หรือว่าท่านโคเอนจะไม่ถนัดของร้อนกัน? นี่เราคงจะทำพลาดไปอีกแล้วสินะ…
"ข้าสั่งมาให้เจ้า"
ราวกับอ่านความคิดออก โคเอนพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเช่นเคย
"ให้..ผม?"
"เอามาประคบแผลไง" โคเอนกุมหัวก่อนจะส่ายหัวไปมาเบาๆ "เจ้านี่มันจริงๆ แทนที่จะห่วงตัวเองก่อน ดันห่วงของเนี่ยนะ ถึงว่าราชาซินแบดถึงได้ถนอมเจ้านักหนา"
จาฟาลก้มหน้าถอนหายใจก่อนจะยิ้มบางๆในขณะที่กาแฟถูกเอามาเสริฟบนโต๊ะ "ไม่เป็นไรหรอกครับ ร่างกายนี้ต่อให้พังไปซักกี่ครั้งก็สร้างขึ้นมาใหม่ได้ ก็ผมน่ะ.." ดวงตาสีหม่นมองกาแฟสีเข้มที่กรุ่นกลิ่นคลอไปกับเพลงแจ๊สเบาๆในร้านกาแฟอย่างเศร้าๆ
"เป็นแค่ของปลอม"
"แม้จะเติมเต็มทุกสิ่งไม่ได้ แต่แค่การลวงหลอกก็มีค่ามากพอ..." โคเอนวางถ้วยกาแฟในมือลงก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ มองไปยังแจกันดอกไม้แห้งแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วอ่อน
"ซินแบดกับข้าพวกเราต่างก็สูญเสียเหมือนๆกัน แต่ข้าโชคดีกว่า"
"โชคดีหรือครับ..."
"เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ข้าเลือกได้ที่จะไม่ต้องสูญเสียอะไร"ดวงตาสีทับทิมมองดอกไม้แห้งด้วยแววตาที่เศร้าจับใจก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ "มันน่าตลกจริงๆ ในตอนที่ข้ารู้ว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุด"
"เจ้าจะรู้ว่าสิ่งนั้นสำคัญกับเจ้าแค่ไหน ก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไปแล้วชั่วชีวิต"
"ท่านโคเอน..."
"ข้าน่ะอิจฉาซินแบดจริงๆ"
โคเอนยิ้มอย่างเศร้าๆก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินตรงหน้าที่ช่างดูคล้ายกับดอกไม้แห้งตรงหน้านี่เหลือเกิน "เขาดิ้นรนเพื่อปกป้องสิ่งที่สำคัญต่อเขาจนถึงที่สุด ในขณะที่ข้าปามันทิ้ง" เรียวนิ้วยาวแตะเข้าไปที่กลีบของดอกไม้แห้งสีซีดเบาๆก่อนที่กลีบของมันจะค่อยๆหลุดลงมา
แววตาสีอัญมณีน่าหลงใหลฉาบย้อมไปด้วยความรู้สึกผิดในครั้งอดีตจนดูหมองเศร้าเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ มองดูแล้วมันก็เหมือนกับดวงตาคู่นั้นที่เขาเห็นทุกค่ำคืน สายตาที่มองมา มันทิ่มแทงลงไปลึกถึงแก่นวิญญาณ สายตาและคำพูดนั้นทั้งที่พูดกับเขาที่อยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่กลับเหมือนคำพูดนั้นผ่านเลยไป จนแม้แต่สิ่งนั้นก็ดูเหมือนจะเป็นแค่ของปลอม ที่เหมาะสมกับตัวตนปลอมๆอย่างเขา
"ผมน่ะถึงจะมีความทรงจำของคนๆนั้นอยู่ แต่ก็เป็นแค่ตัวตนปลอมๆของคนๆนั้นเท่านั้นแหละครับ"
โคเอนเท้าคางมองใบหน้าหวานของหนุ่มเลขาผมเงินตรงหน้าก่อนจะหยิบเหรียญๆหนึ่งขึ้นมา แล้วดีดนิ้ว เสกเหรียญที่เหมือนกันออกมาอีกเหรียญหนึ่ง เสร็จแล้วยื่นให้กับคนตรงหน้าดู
"นี่มัน..อะไรหรอครับ"
จาฟาลมองเหรียญในมือของคนตัวใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่ประดับยิ้มบางๆของคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะกาแฟ
"มาดูซิเจ้าแยกเหรียญของจริงกับของปลอมออกมาได้รึเปล่า" มือใหญ่ดีดเหรียญทั้งสองเหรียญลอยขึ้นไปบนอากาศก่อนจะคว้าเอาไว้แล้ววางมันลงบนโต๊ะ
"เรื่องแบบนั้น.." ดวงตาสีเทาควันพินิจมองเหรียญบนโต๊ะอย่างสับสนก่อนจะหยิบเหรียญเหรียญหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจนัก "คงจะเป็นเหรียญนี้ล่ะมั้งครับ"
โคเอนมองเหรียญที่วางอยู่บนโต๊ะค่อยๆเลือนหายไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผมเงินตรงหน้าด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ "อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ได้ปลอมไปซะทั้งหมดล่ะนะ จาฟาล"
.
.
.
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มยาวสวยเดินวนไปมาอยู่ในห้องในชุดคลุมหลังอาบน้ำเสร็จ นี่ก็รีบกลับมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว บอกให้คนขับรถม้าซิ่งผ่านซอยนู้นซอยนี้ใช้ทางลัดรีบกลับวังมาสุดๆ เพราะไม่ไว้ใจเจ้าเคราแพะนั่น แต่กลับกลายเป็นว่าสองคนนั้นกลับหายไปด้วยกันจนมืดค่ำป่านนี้แล้วยังไม่กลับ
แต่จะว่าไปเจ้าหมอนั่นมันไม่ได้ไว้เคราแล้วนี่นา…
'แบบนั้นยิ่งน่าเป็นห่วงใหญ่! คิดจะมาเบบี้เฟสแข่งกับข้างั้นหรอ!'
ร่างสมส่วนรีบร้อนเดินลงไปวางท่าในห้องรับแขกชั้นล่างที่สองคนนั้นจะต้องเดินผ่านเวลากลับห้อง แต่ยังไม่ทันถึง เขาก็พบกับเลขาคนงามและเจ้าแขกบ้านแขกเมืองคนสำคัญกำลังเดินออเซาะขึ้นมาพอดี
'โคเอนนนนนน'
ราชาแห่งฟากฟ้าตะวันตกคำรามในใจ ในขณะที่เดินเข้าไปแทรกระหว่างสองคนตรงหน้า ก่อนจะคว้าข้อมือบางของเลขาหนุ่มหน้าหวานออกมาทันที
"ไม่เห็นต้องทำหน้าตาน่ากลัวขนาดนั้นเลยนี่" โคเอนกระตุกมุมปากยิ้มเยอะสีหน้าของราชาแห่งฟากฟ้าตะวันตก ในขณะที่จาฟาลมองทั้งสองคนไปมาเหงื่อตก
"ซินคือว่าข้าพาท่านโคเอนไปซื้อของในเมืองมา แล้ว..."
"ข้าได้ที่อยู่ของยามูไรฮะมาแล้ว พรุ่งนี้ก็รีบกลับๆไปซะที" ซินแบดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ในขณะที่อีกฝ่ายกลับหาววอดออกมา
"งั้นก็ดี ขอบใจมากนะ"
คนตัวสูงโบกมือลาไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนจะเดินกลับห้องไป โดยที่ไม่สนใจจะแก้ต่างหรืออธิบายอะไรทั้งสิ้น
. . .
"ซิน? อ้ะ ซิน!"
คนตัวบางถูกลากข้อมือจนเซไปตามแรงกระชาก ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อมือคู่ใหญ่นั้นบีบข้อมือของเขาเอาไว้แน่น ในขณะที่ข้อเท้าเองก็ยังไม่หายเจ็บดีมากนัก
"ซินฟังข้าก่อน อ๊ะ!"
ขากระเพลกๆพันกันจนล้มลงกับพื้นเป็นรอบที่สองของวัน ก่อนที่ซินแบดที่มีสีหน้าตกใจจะรีบเขามาประคองเอาไว้ ดวงตาสีอำพันมองไปยังข้อเท้าที่บวมแดงขึ้นก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
"โคเอนมันทำอะไรเจ้า?"
คนตัวสูงพูดอย่างเดือดดาล ด้วยใบหน้าและร่างกายที่พร้อมจะปะทะเต็มที่
"ไม่ใช่นะ! นี่น่ะเป็นเพราะว่ามันมีรถม้าที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งลัดเลอะตามซอยเล็กๆอย่างเร็วน่ะสิก็เลยหกล้มน่ะ ท่านโคเอนก็เลยช่วยทำแผลให้ข้านิดหน่อย แต่เขาบอกว่าไม่ถนัดเวทเยียวยาน่ะเลยออกมาอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ แปปเดียวก็กลับมาแดงเหมือนเดิม"
'เจ้านั่นคือประกายม่วงอันห่างไกลจากสรวงสวรรค์ทั้งปวงนะ!' บอกว่าไม่ถนัดเวทเยียวยา นี่มันแหลซึ่งหน้าชัดๆ ไอ้ขี้งกเอ๊ย! เวทเยียวยาของหมอนั่นน่ะเก่งกล้ายิ่งกว่าใครทั้งหมด แม้แต่ฮาคุยู และที่ยิ่งกว่านั้นคือ…
"นี่เจ้าออกไปเดทกับมันในเมืองสองต่อสองหรอ!!"
"ก็บอกให้ฟังก่อนไงเล่า!!!"
คนตัวเล็กตวาดสุดใจขาดดิ้น ก่อนจะผงะไปเมื่อถูกอุ้มลอยจากพื้น
"เจ้าไม่มีสิทธิที่จะพูด เพราะคำพูดของเจ้าจะถูกนำไปใช้ในชั้นศาล"
"เดี๋ยววววววววววววว ศาลไหน!"
ซินแบดไม่ฟังเสียงร้องหรือคำพูดในๆของเลขาคนงามในอ้อมกอดของเขาแม้แต่น้อย ก่อนเรียวขายาวถีบประตูห้องส่งเสียงดังปึ้งปั้งไปทั่วบริเวณ
"นี่มันห้องนอน!"
จาฟาลดิ้นสุดแรง แต่มีหรือที่มนุษย์ธรรมดาจะผู้แรงของเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดได้ นอกเสียจากว่าซินแบดจะยอมปล่อยด้วยตัวเอง และแน่นอนว่าเขายอมปล่อย...
ร่างเพรียวดิ้นหล่นตุ้บลงบนเตียงอย่างพอดิบพอดี ก่อนจะที่จะถูกคนตัวสูงคร่อมลงมา ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะสอดมือเข้าไปในเสื้อของคนตัวเล็กตรงหน้า สัมผัสผิวเนื้อนวลเนียนอย่างฉาบฉวย
"เอาล่ะมาเริ่มพูดกันเลยดีกว่า"
.
.
.
"คุณเลขาไม่มาหรอ"
โคเอนมองชายหนุ่มที่มายืนส่งเขากลับด้วยสีหน้าไม่ชวนหัวเท่าไหร่นัก ก่อนจะทำสีหน้ายิ้มยียวนกวนประสาทใส่
"จะไปไหนก็รีบไป ก่อนที่ข้าจะโทรหาฮันนี่ของเจ้าเรื่องที่เจ้ามาเจ๊าะแจ๊ะกับคนของคนอื่น" ซินแบดยืนกอดอก ชักสีหน้าไล่แขกเต็มที่
"อย่าเอาข้าไปเปรียบกับเจ้าได้มั้ย ข้าไม่ได้กลัวภรรยานะ"
"เออ รีบๆไสหัวไปได้แล้ว!" ซินแบดผลักหลังคนที่ยิ้มยียวนให้ขึ้นรถไป ก่อนจะสั่งให้คนขับควบกริฟฟินพวกนั้นออกไปอย่างไว ขณะที่คนบนรถก็มิวายจะทำหน้ากวนประสามโบกมือผ่านหน้าต่างเหมือนนางงามรักเด็กอย่างน่าหมั่นไส้
โคเอนที่ยั่วโมโหชาวบ้านจนพอใจแล้วก็กลับเข้ามาพักในห้อง หยิบมีดเงินที่หยิบมาจากใต้หมอนในคืนวันแต่งงานขึ้นมา แม้จะไม่แน่ชัดนัก แต่เอลฟ์ที่ชื่อยามูไรฮะจะต้องเคยครอบครองมีดเล่มนี้อย่างแน่นอน ก่อนที่จะส่งมอบให้กับผู้อื่น คงไม่ต้องให้เดาว่าส่งให้กับใคร…
ที่น่าแปลกคือผู้หญิงบ้าเวทมนต์บ้าการค้นคว้าอย่างเธอ เคยทำงานให้ซินแบดแต่ก็กลับวางมือแล้วย้ายไปใช้ชีวิตอยู่เงียบๆคนเดียวริมทะเลแถวมัคโนซุตัสนี่สิ ทั้งที่อยู่ที่ซินเดรียน่าจะได้เงินทุนการค้นคว้าต่อ มีห้องมีอุปกรณ์ให้อยู่สบายๆแท้ๆ ผ่านมา20ปีได้แล้วที่เธอออกมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก คงไม่ใช่ว่ามีอะไรบาดหมางกันหรอกนะ
'แต่ช่วงเวลาพวกนี้ จะไม่พอดีไปหน่อยรึไง'
ก่อนที่อาลีบาบาจะหายตัวไป มีแต่เรื่องแปลกๆเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่ได้สังเกตเลย มันประจวบเหมาะกันเสียเกินกว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ ยิ่งรู้มากขึ้นเรื่อยๆทุกอย่างก็เหมือนจะต่อเข้ารวมกันได้เหมือนกับจิ๊กซอว์ และตัวการก็ไม่ผิดไปจากที่คาด 'ซินแบด'
หากความคิดของเขาถูกต้องล่ะก็…
หลังจากที่นั่งคิดอะไรมาเรื่อยเปื่อยซักพักใหญ่ โคเอนก็มาถึงอ่าวเล็กๆแห่งหนึ่งริมสุดชายแดนของมัคโนซุตัส เป็นอ่าวปิดร้างผู้คน เมื่อเดินผ่านลอดอุโมงค์หินขนาดใหญ่ก็จะพบกับบ่อน้ำเค็มสีฟ้าเทอร์คอยซ์งดงามจับตาขนาดกว้างเท่ากับสวนหน้าคฤหาสน์ต้นถั่ว รอบๆเป็นทรายสีขาวละเอียดระยิบระยับเหมือนไข่มุกและต้นปะการังบกหลากสีสันที่ออกผลเป็นผลึกเกลือคริสตัลงดงาม
"ทำไมพวกเอลฟ์ถึงชอบทำตัวยุ่งยากนัก"
โคเอนถอนหายใจ หยิบแร็กน่าร็อคออกมา ดาบสีดำเงางดงามที่ตรงข้ามกับ เอกซ์คาลิเบอร์ของซินแบดที่ส่องแสงสว่างเป็นประกาย ยามที่จับมันด้วยสองมือแล้วฟันฟ่าทุกสิ่งออกไปอย่างเที่ยงตรงแล้ว จะตัดแยกผืนดินออกจากกันก็ทำได้สบายๆ
แต่แร็กน่าร็อคของเขากลับหาได้เอาไว้ใช้ฟาดฟันไม่ พลังของมันจะแสดงเดชก็ต่อเมื่อใช้ทิ่มแทง จากนั้นก็ทำลายทุกอย่างจากภายใน แม้แต่ผืนน้ำก็เช่นกัน…
"หวังว่าจะไม่หนักมือไปนะ"
กุยหนุ่มสยายปีกลอยตัวอยู่เหนือผืนน้ำ ก่อนจะใช้ดาบสีดำเงาจิ้มลงบนผิวน้ำอย่างแผ่วเบา จนเกิดเสียงดัง จุ๋ม น่ารักก่อนที่วงน้ำเล็กๆจะแผ่ขยายเป็นวงกว้าง ทันใดนั้นเอง...
'คลื่น!!!'
น้ำที่อยู่ในบ่อลึกแตกกระจายตัวเป็นวงจนถึงก้นบ่อเกิดเสียงดังสะเทือนเลือนลั่นไปทั่วบริเวณ ในขณะที่เหล่าหยาดน้ำกระจายตัวลอยอยู่บนอากาศนั้นเอง หญิงสาวเรือนผมสีฟ้าสวยเหมือนกับสีของน้ำทะเล ก็เดินออกมาจากกระท่อมเปลือกหอยเล็กๆมองพื้นที่รอบๆบ้านอย่างตกใจ
"นี่นาย ทำอะไรของนายยะ!!!"
เอลฟ์สาวที่ใส่ชุดประดับไปด้วยเปลือกหอยโวยวายด้วยสีหน้ายั๊วะสุดขีด
"โทษทีพอดีไม่รู้ว่าต้องเคาะประตูตรงไหน"
โคเอนร่อนลงมาถึงก้นบ่อที่แห้งขอดก่อนจะ(พยายาม)ทักทายสาวเจ้าบ้านอย่างสุภาพหลังจากที่ระเบิดคุ้งน้ำกระจาย
"นี่เจ้า! โคเอน? หน้าเด็กลงนะ"
เอลฟ์สาวอุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจะต้องเชิญแขกเข้าบ้านก่อน มาถึงขนาดนี้ถ้าไล่กลับไป บ้านแสนสุขของเธอคงถูกระเบิดพังกระจุยไม่เหลือซากเป็นแน่
ยามูไรฮะเปิดประตูเชิญแขกเข้าบ้านอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ทันทีที่เธอปิดประตูบ้านเหล่าหยดน้ำที่ลอยกระจายข้างอยู่บนอากาศก็ร่วงลงมา เติมบ่อน้ำแห้งขอดให้เต็มราวกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ลมอะไรหอบท่านมาที่นี่ล่ะเรน โคเอน" เอลฟ์สาวเท้าสะเอวถามอย่างไม่เกรงกลัว ในขณะที่แขกของเธอนั่งมองรอบๆห้องรับแขกเล็กๆที่เต็มไปด้วยขวดยาและอุปกรณ์เวทย์มากมาย ด้วยท่าทีดูหยิ่งผยองไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน
"ดีใจนะที่เอลฟ์บ้าเวทมนต์อย่างเจ้ารู้จักข้าด้วย"
"เมื่อ20กว่าปีก่อนเขาเม้าท์กันให้แซ่ด เรื่องเจ้าเป็นชู้รักกับคู่หมั้นของซินแบด ใครจะไม่รู้บ้างล่ะ" เอลฟ์สาวคนสวยเดินออกไปหยิบแก้วเปล่ามาวางบนโต๊ะเสริฟให้กับแขกกุยที่ไม่ได้รับเชิญ ก่อนที่แก้วเปล่ามันจะมีน้ำเอ่อขึ้นมาเอง
"โฮ่ เขาลือกันอย่างนั้นหรอ"
โคเอนพูดราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องของตัวเองก่อนยกน้ำขึ้นมากระดก
"แล้วนอกจากนั้นล่ะ?"
"ก็เรื่องที่บัลแบดถอนหมั้น แล้วก็ภูติสีทองหวนคืนสู่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ก็แค่นั้นแหละ" ดวงหน้าสวยงดงามชวนตะลึงของเอลฟ์สาวขมวดคิ้วแน่น นี่คนคนนี้ใจคอจะลงทุนระเบิดคุ้งน้ำรบกวนการศึกษาเวทย์มนต์ของเธอด้วยเรื่องแค่นี้น่ะหรอ!?
"ตกลงเจ้ามาที่นี่มีอะไรกันแน่? ถ้าไม่มีอะไรข้าคงต้องขอส่งเจ้ากลับล่ะ"
หลังจากที่ยามูไรฮะพูดจบประโยค โคเอนก็วางมีดเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะรับแขกทันที มีดสีเงินเล่มนั้นที่เธอรู้จักมันเป็นอย่างดี พอๆกับตำนานความรักอันแสนเศร้าของมัน
"มีดเล่มนี้เจ้าจำได้รึเปล่า"
"คิดว่าข้าจะตอบเจ้าฟรีๆโดยไม่มีอะไรแลกเปลี่ยนเลยหรอ?"
เอลฟ์สาวยิ้มมุมปากพลางกอดอกอย่างผู้เหนือกว่า
"ความสงบสุขของเจ้า พอจะใช้แลกเปลี่ยนได้มั้ย?"
"คิดจะใช้กำลังบังคับขู่เข็ญข้าหรอ? พวกกุยก็เป็นแบบนี้ซะหมด เอะอะก็ใช้แต่กำลัง คิดว่าตัวเองแข็งแกร่งอยู่คนเดียวหรือห๊า?"
"เปล่า..แต่ก่อนหน้านี้ข้าแวะไปเจอคนคนหนึ่งมา ชื่อชาร์รูคันอะไรเนี่ยข้าว่าพวกเจ้าน่าจะอยากคุยกันนะ" โคเอนพูดหน้าตาย ในขณะที่คู่สนทนาของเขากำลังเหงื่อแตกพลักๆ
"จะถามอะไรก็ว่ามา.."
เอลฟ์สาวกัดฟันพูดอย่างไม่เต็มใจ นี่ย้ายมาขนาดนี้แล้ว ไม่ขอทนเจอความน่ารำคาญนั่นตามมารังควานดีกว่า ตอบๆมันให้จบๆไปแล้วกัน เสียเวลาแปปเดียวดีกว่าเสียเวลาเป็นอาทิตย์ทะเลาะกับผู้ชายน่ารำคาญนั่น
"มีดเล่มนี้ล่าสุดเจ้าให้ใครยืมไป?"
หญิงสาวทอดถอนใจกับคำถามน่าเบื่อ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างเนือยๆ
"ราชาแห่งบัลแบดไง ข้าเห็นว่ามันไม่ได้ใช้งานอะไร อีกอย่างเงื่อนไขการใช้งานของมันก็ยุ่งยาก เห็นเขาขอมา ข้าก็เลยให้ไป"
"เงื่อนไขหรอ? อย่างเช่นเปลี่ยนขาให้เป็นหางกลับลงทะเลโดยที่ไม่ต้องกลายเป็นฟองอ่านะ?"
"มันคือการส่งมอบต่อชีวิตโดยการสละชีวิต ย้ายดวงวิญญาณจากที่หนึ่งไปอีกที่ ถ้าเจ้าเอาไปใช้แทงคนปรกติๆมันก็เป็นแค่มีดธรรมดานั่นแหละ ต้องมีเงื่อนไขที่เหมาะสม แต่ผลของมันจำกัดเฉพาะเจาะจงมากๆจนแทบเรียกได้ว่าเอาไปใช้ประโยชย์อื่นไม่ได้เลย และที่สำคัญคือ..มันเหมาะอย่างมากสำหรับทำพิธีมนต์ดำ"
โคเอนเงยหน้าขึ้นมองเอลฟ์สาว ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
"มนต์ดำ?"
"การที่คนธรรมดาๆใช้คามิลเคียตส์ได้โดยที่ไม่มีผลย้อนกลับยังไงล่ะ" ยามูไรฮะกอดอกก่อนจะพูดต่อ "แน่นอนว่าเรื่องนั้นมันเป็นเรื่องต้องห้ามล่ะนะ เพราะว่าเป็นส่วนหนึ่งของวิชาอัลซาแมนที่สาบสูญไปแล้ว"
"งั้นหรอ"
ใบหน้าคมก้มลงครุ่นคิด เขายังคงมีคำถามที่อยากจะถามอยู่
"แค่นี้ใช่มั้ย?"
เจ้าบ้านที่ไม่เต็มใจรับแขก ส่งเสียงฮึดฮัดเต็มที่ นี่เธอยังมีงานวิจัยอีกหลายๆอย่างที่ต้องกลับไปค้นคว้านะ! เสียเวลางานจริงๆ
"งั้นก่อนไป ขอถามเจ้าหน่อยได้มั้ย"
โคเอนเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตามุ่งมั่นผิดกับท่าทีเมื่อครู่ลิบลับจนยามูไรฮะถึงกับสังหรณ์ใจว่าคำถามต่อไป คงไม่ใช่คำถามที่ดีนัก แววตานั้นมันทำให้เธอคิดถึงเรื่องที่ซินแบดเคยเข้ามาคุยกับเธอเมื่อราวๆ20ปีก่อนหน้านี้
"ข้าจะเข้าไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง?"
ทันทีที่โดนถามคำถามยามูไรฮะก็ผงะไป ดวงหน้าสวยพลันเปลี่ยนเป็นสีซีดพร้อมกับแววตาสีน้ำทะเลที่สั่นระริก ก่อนจะพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงกดต่ำไม่พอใจ "ทั้งเจ้าทั้งซินแบดเหมือนๆกันหมด ถูกความรักบังตาจนมืดบอด"
"คำตอบล่ะ?"
เอลฟ์สาวจิกสายตามองแววตาสีทับทิมงามของชายร่างใหญ่ผู้บุกรุกจอมเอาแต่ใจตรงหน้า ก่อนเค้นเสียงตอบไปอย่างห้วนๆ
"เทพที่ยังมีลมหายใจอยู่ไงล่ะ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น