มือขวาหรือทาสนั้นอาจจะมีคำเรียกที่ต่างกัน
แต่ช่างน่าแปลกยิ่งนัก ทั้งสองคำนี้หาได้ไกลจากกันไม่...
"เผ่าเขี้ยวทองคำถูกเจิดจริสพิชิตได้แล้วงั้นหรอ ไม่แปลกใจเลยแหะ"
เสียงติดแหบๆของชายหนุ่มดังขึ้นท่างกลางทุ่งหญ้าเวิ้งว้างไร้ผู้คนที่ทิ้งไว้เพียงร่องรอยสดใหม่ของการโยกย้ายถิ่นฐานที่เหมือนจะเกิดขึ้นได้ไม่นาน ผมสีเงินปลิวไปตามลมแรงที่พัดลงมาจากภูเขาทางเหนือสะท้อนกับแสงจันทร์เป็นประกายท่ามกลางราตรีสีคราม
ดวงหน้าเรียวได้รูปที่ซ่อนไว้ภายใต้ผ้าคลุมสีดำสนิทแหงนหน้ามองไปยังดวงจันทร์ข้างแรงที่ส่องแสงริบหรี่ในคืนที่มีเมฆหนาปกคลุม ก่อนจะถอนหายใจ
"ควาวนี้คงถึงตาของแคว้นเหมันต์แล้วสินะ"
.
.
.
"กลับมาแล้วหรอครับท่านฮาคุเอย์"
โคเมย์เดินงุ่นง่านออกมาพร้อมกับผู้ติดตามก่อนจะมีสีหน้าตื่นตกใจเล็กน้อยกับกองทหารจาก
เผ่าเขี้ยวทองคำนับร้อยที่พ่วงตามเธอมาด้วย
เผ่าเขี้ยวทองคำนับร้อยที่พ่วงตามเธอมาด้วย
"แล้วคนพวกนี้คือ..."
หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีหมึกตรงยาวหันไปมองเหล่าผู้ติดตามก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้กับโคเมย์
"พวกเขาคือภาชนะบริวาณของข้าเองค่ะ"
หลังจากที่ได้ฟังคำพูดนั้น ชายร่างสูงผอมก็หันไปมองกองทหารม้าทางด้านหลังของหญิงสาวตรงหน้าอย่างทึ่งๆ ช่วงนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้เขาประหลาดใจมากจริงๆ
"ถึงจะเกิดเรื่องวุ่นมายมากมายแต่การพิชิตที่ราบทางเหนือก็เป็นไปได้ด้วยดี" หญิงสาวในชุดผ้าไหมเรียบๆแต่ราคาแพงที่เน้นไปทางการใช้สอยมากกว่าประดับประดาเครื่องเพชรและมุกมากมายกล่าวกับคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าอย่างนอบน้อมตามฐานะบรรดาศักดิ์
"คืนนี้ท่านพี่โคเอนคงต้องอยากจะฟังรายงานของท่านเป็นแน่" โคเมย์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเกรงใจหญิงสาวเล็กน้อย
"คืนนี้อย่างนั้นหรอคะ?" ดวงหน้างามมีสีหน้าฉงน
ความจริงแล้วเธอควรจะรายงานภารกิจทันทีที่มาถึงเจิดจรัสตามปรกติ แต่ครั้งนี้แปลกยิ่งนัก
ความจริงแล้วเธอควรจะรายงานภารกิจทันทีที่มาถึงเจิดจรัสตามปรกติ แต่ครั้งนี้แปลกยิ่งนัก
"เอ่อ..วันนี้ท่านพี่โคเอนออกจะยุ่งเล็กน้อย" โคเมย์ยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบคำถามที่ลอยว่อนอยู่
บนใบหน้าของฮาคุเอย์โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เปิดปาก
บนใบหน้าของฮาคุเอย์โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เปิดปาก
"ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไร ข้าเองเพิ่งกลับมาก็อยากจะพักผ่อนเต็มที ไหนจะต้องจัดแจงหาที่พักให้กับพวกเขาด้วย" หญิงสาวสูงศักดิ์ยิ้มก่อนจะเบนสายตามองไปยังเหล่ากองทหารเบื้องหลัง
"เรื่องนั้นเดี๋ยวข้าจะให้คนเข้าไปช่วยอีกแรง ขอให้เชิญพักผ่อนเถิดอย่าได้เป็นกังวลไปเลย"
โคเมย์พูดเป็นการเป็นงานอย่างถนัดช่ำชองสมกับเป็นเสนาธการขอกองทัพใหญ่ ก่อนจะโค้ง
หัวเล็กน้อยตอบรับคำขอบคุณจากหญิงสาวเบื้องหน้า
โคเมย์พูดเป็นการเป็นงานอย่างถนัดช่ำชองสมกับเป็นเสนาธการขอกองทัพใหญ่ ก่อนจะโค้ง
หัวเล็กน้อยตอบรับคำขอบคุณจากหญิงสาวเบื้องหน้า
"ถ้าเช่นนั้นข้าคงจะต้องขอตัว"
ฮาคุเอย์โค้งหัวเล็กน้อยอีกครั้งเป็นมารยาท ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเหล่าผู้ติดตาม
ฮาคุเอย์โค้งหัวเล็กน้อยอีกครั้งเป็นมารยาท ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเหล่าผู้ติดตาม
...เฮ้อ...
โคเมย์พ่นลมหายใจใส่พัดขนนกสีดำที่ถือไว้แนบอก ดวงตาโหลๆเหมือนคนอดนอนมองไปยังหลังคาของตำหนักใหญ่ที่อยู่ไกลออกไปลิบๆ
"ท่านพี่นะท่านพี่คิดอะไรอยู่กัน"
.
.
.
"นี่เก็บตรงนี้ ส่วนไอ้นี่ทำอย่างนี้เข้าใจมั้ย!"
ฉันมองชายรูปร่างสูงใหญ่ที่มีรูปร่างผิดมนุษย์มนาด้วยความระแวดระวังขั้นสูงสุด นอกจากรูปร่างจะสูงใหญ่แล้วลำตัวยังมีเกล็ดขึ้นเต็มตัวแถมยังมีผมเป็นงูอีก ทำไมผู้ติดตามของชายที่ชื่อโคเอนถึงได้มีแต่พวกประหลาดนะ
และที่สำคัญกว่านั้นทำไมเขาถึงได้มายืนอยู่หน้าตู้เก็บเสื้อผ้าของโคเอนได้...
"นี่แกเข้าใจที่ฉันพูดไปมั่งป่ะเนี่ย ให้ตายสิเป็นถึงเด็กรับใช้เก่าขององค์หญิงโคเกียคุแต่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยเนี่ยนะ ข้าล่ะไม่เข้าใจเลยว่านายน้อยเห็นความดีอะไรในตัวเจ้านักหนา" ชายหนุ่มที่มีเส้นผมเป็นงูกอดอกบ่นรุ่นน้องจนหูชา ทุกครั้งที่เขาสอนเรื่องอะไรก็ตามจะต้องหาเรื่องบ่น
หาเรื่องเหน็บแนมอาลีอยู่เสมอ เหมือนกับไม่ถูกชะตากันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า
หาเรื่องเหน็บแนมอาลีอยู่เสมอ เหมือนกับไม่ถูกชะตากันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า
"และที่สำคัญที่สุด นายอย่าได้ให้นายน้อยเลือกเสื้อผ้าเองเด็ดขาดเข้าใจมั้ย!" ชายตรงหน้ากระชับด้วยสีหน้าจริงจังและซีเรียสสุดๆตั้งแต่พูดมาจนถึงตอนนี้
"ทำไมคะ..อะ เอ่อ...ทำไมหรือครับ"
ร่างบางๆของอาลีถูกกระชากเข้ามาใกล้ ก่อนชายที่มีรูปลักษณ์ผิดมนุษย์จะพูดด้วยน้ำเสียงขู่กรรโชกในลำคออย่างหน้ากลัว "แกอยากจะทำให้นายน้อยอับอายต่อหน้าคนในวังรึยังไง"
"เอ๊ะ!?" หนุ่มหน้าสวยในชุดผ้าแพรใหม่เอี่ยมตีสีหน้าฉงนอย่างไม่เข้าใจ
"ถึงฉันจะดีใจที่ในที่สุดนายน้อยโกนเครานั่นทิ้งไปก็เถอะ แต่ถ้าแกทำเรื่องให้เรื่องให้ท่านโคเอนต้องอับอายล่ะก็ฉันฆ่าแกทิ้งแน่!" ชายร่างสูงถลึงตาใส่จนลูกตาแทบจะหลุดออกมาพลางบีบแขนเล็กๆของเด็กหนุ่มแน่น
"สอนงานไปถึงไหนกันแล้วล่ะรีเซชู"
เสียงอันคุ้นหูดังขึ้น ก่อนที่รีเซชูมนุษย์ครึ่งสัตว์เลือดเย็นจะผลักรุ่นน้องคนใหม่ออกแทบไม่ทัน
"ระ เรียบร้อยดีขอรับนายน้อย"น้ำเสียงที่ดูเข้มงวดเมื่อกี้เปลี่ยนไปทันทีราวกับเสแสร้งทันทีที่
"ระ เรียบร้อยดีขอรับนายน้อย"น้ำเสียงที่ดูเข้มงวดเมื่อกี้เปลี่ยนไปทันทีราวกับเสแสร้งทันทีที่
โคเอนก้าวเท้าเข้ามาในห้อง
"เจ้าหมอนี่ก็เข้าใจอะไรเร็วด้วยไม่มีปัญหาอะไรแน่นอนครับ"
ดวงตาคู่สวยของเด็กหนุ่มหรี่ตามองไปยังคนข้างๆที่มีท่าทีประจบประแจงเกินหน้าเกินตาอย่าง
หมั่นไส้ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังตะคอกใส่เขาฉอดๆอยู่เลยแท้ๆ
ทีอย่างนี้ล่ะเชื่องเป็นลูกหมาเลยนะ ฮึ่ย!
"หลังจากช่วงหัวค่ำให้อาลีมาหาข้าที่ห้องหนังสือด้วยหลังจากนั้นข้าจะจัดการต่อเอง ระหว่างนี้เจ้าก็สอนเรื่องที่ต้องรู้ให้กับอาลีไปก่อน อย่าให้ทำเรื่องหน้าขายหน้าล่ะ"
ดวงตาสีทับทิมอ่อนมองไปทางชายหนุ่มร่างบางที่ยืนนิ่งเงียบ ใบหน้าสวยฉายแววไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของเขาออกมาอย่างเบาบาง ก่อนเขาจะหมุนตัวออกจากห้องไปหลังจากหมดเรื่องพูดแล้วทิ้งให้รีเซชูกับอาลีเรียนงานกันต่อ
"ฟู่วววว"
ชายหนุ่มร่างสูงปาดเหงื่อทันทีที่ผุ้เป็นนายเดินหายลับไป
"จะว่าไปแล้วท่านรีเซชู ตำหนักขององค์ชายโคเอนตั้งใหญ่โตแต่ทำไมถึงได้มีสาวใช้แค่หยิบมือล่ะ" อาลีที่สงสัยตั้งแต่เดินเข้ามาในตำหนักถามขึ้น ทั้งทหารทั้งนางกำนัลในตำหนักนี้ใบหน้าดูเหมือนอายุสี่สิบห้าสิบขึ้นกันทุกคน แบบนี้ไม่มองกันจนหน้าเหี่ยวไปข้างหรอ?
"รึว่าถังแตก..."
"จะบ้าหรอ! เป็นเพราะองค์ชายโคเอนไม่ชอบให้มีคนเยอะๆมาวุ่นวายในตำหนักต่างหาก
โดยเฉพาะเรื่องกิจวัตรประจำวัน เพราะงั้นถึงมีข้าคอยดูแลไงล่ะ" รีเซชูยืดอกอย่างภาคภูมิ
ก่อนจะเหมือนมีสิ่งที่เหมือนออร่าความหลงตัวเองแผ่ออกมา
โดยเฉพาะเรื่องกิจวัตรประจำวัน เพราะงั้นถึงมีข้าคอยดูแลไงล่ะ" รีเซชูยืดอกอย่างภาคภูมิ
ก่อนจะเหมือนมีสิ่งที่เหมือนออร่าความหลงตัวเองแผ่ออกมา
จะว่าไปตอนเขาเป็นเจ้าหญิงน่าจะทำแบบนี้มั่งนะ บอกไปว่าไม่ชอบคนเยอะๆ ให้ตำหนักได้เงียบๆบ้าง แต่เจ้าพวกนั้นก็คงจะไม่ยอมอยู่ดีล่ะนะ ฮ่ะๆ
ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆคนเดียวในใจ
พอพูดถึงเรื่องที่ตำหนักแล้ว... ตอนนั้นที่เหมือนกึ่งๆจะหมดสติไปได้ยินเพียงเสียงอึกทึกวุ่นวาย แล้วก็ซินงินที่อยู่ๆก็กลายเป็นผู้ชายไป ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ...
"มัวเหม่ออะไรของแก ถึงจะได้ทำงานใกล้ชิดองค์ชายโคเอนก็อย่าทำตัวเหลิงนักล่ะ ต่อไปนี้เจ้าจะต้องมาทำงานพวกนี้แทนข้า แต่ไม่ได้หมายความว่านายน้อยจะเขี่ยข้าทิ้งหรอกนะ ใช่แล้ว! เพราะว่านายน้อยให้ความสำคัญกับข้ามากยังไงล่ะถึงได้เอาเจ้ามาคอยรับใช้เรื่องจุกจิก เจ้ามันก็แค่ตัวสำรอง ฮ่าๆๆๆ" ชายร่างสูงเอามือเท้าสะเอวก่อนจะหัวเราะลั่น อย่างหน้ามืดตามัว
...
พบงูเสียสติหนึ่งตัวค่ะ (= =)
สรุปว่าเจ้าหมอนี่มันกำลังปลอบใจตัวเองที่โดนเด้งจากงานเก่าสินะ
"เอาล่ะได้เวลาเริ่มบทเรียนต่อไปแล้ว หึหึ"
ยังไม่ทันจะได้ตอบโต้อะไร ไม้ขัดพื้นที่รีเซชูเอาออกมาจากไหนไม่รู้ก็ถูกส่งยื่นให้กลับอาลีที่ยังคงยืนเสียวสันหลังวาบๆกับเสียงหัวเราะที่บ่งบอกถึงลางร้าย ก่อนจะเดินตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มครึ่งคนครึ่งงูไป และเพียงก้าวเท้าด้วยความงุนงงในไม่กี่อึดใจเขาก็มาถึงห้องขนาดใหญ่ที่ดูเผินๆแล้วเหมือนกับสวนในที่ร่ม ส่วนพื้นนั้นเป็นหินขัดเรียบตรงกลางมีบ่อตื้นๆกว้างขวาง ถ้าจะพูดให้ถูกแล้วล่ะก็มันคือ!
อ่างอาบน้ำโคตรกว้างอลังการบานตะไทของโคเอนนั่นเอง เอง เอง เอง เอง....
กว้างซะจนเลี้ยงปลาชะโดไว้ซักสองฝูงในนี้ยังรู้สึกเสียดายพื้นที่เลย แถมมีตั้งสองบ่อ เพื่อ!?
"นี่ขุดบ่อไว้อาบน้ำหรือปลูกผักกันแน่เนี่ย"
"หึหึ บ้านนอกอย่างแกคงไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้สินะ นายน้อยจะมาอาบน้ำหลังอาทิตย์ตกก่อนจะไปห้องหนังสือทุกครั้ง แล้วก็จะกลับมาอาบน้ำอีกทีก่อนเข้านอน ที่นายต้องทำก็คือขัดสระนี่และเตรียมเครื่องอาบน้ำกับเสื้อผ้าผลัดเปลี่ยนให้ทันก่อนอาทิตย์ตกดิน" รีเซชูพูดพลางยิ้มราวกับกำลังสนุกที่ได้เห็นสีหน้าเหวอของรุ่นน้องตรงหน้า
"ก่อนพระอาทิตย์ตกดินหรอ! แต่นี่มันบ่ายแล้วนะ จะไปทำทันได้ยังไงกัน"
"เอาเวลาพูดไปขัดสระจะดีกว่านะนายจะเสียเวลาไปเปล่า จำไว้ว่าทุกวินาทีมีค่านะ ส่วนงานนี่ก็ถือซะว่าเป็นงานต้อนรับน้องใหม่ละกัน หึหึหึ" มือใหญ่ๆตบบ่าของชายหนุ่มหน้าสวยก่อนจะเดินไปนั่งเอนหลังเหยียดตัวนอนอยู่ตรงมุมห้อง
...แล้วนี่มันงานของคนเป็นมือขวางั้นหรอ! ใช้งานไม่ต่างจากทาสเลยไม่ใช่รึไงกัน!...
มือเรียวสวยกำไม้ขัดพื้นในมือแน่นก่อนจะวิ่งร้อยคูณร้อยลงไปขัดถูสระอย่างบ้าคลั่ง ในใจด่า
โคเอนไปพลาง สาปแช่งคนออกแบบห้องอาบน้ำไปพลาง
ร่างบางยังคงขัดสระอย่างไม่ย้อท้อจะเหงื่อไหลอาบตัวเปียกชุ่มโชก ในใจก็นึกสาปแช่งคนออกแบบห้องอาบน้ำ คนขุด ไปจนถึงบรรพบุรุษของบรรพบุรุษของคนขุดสระ ลามไปถึงอาแปะที่ขายข้าว ซาลาเปาหรืออะไรก็ตามให้พวกมันกินก็ถูกเหมารวมอยู่ในลิสต์บทสาปแช่งด่าทออยู่เบาๆในใจของอาลีอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าในขณะที่กำลังก้มขัดสระไม่มองฟ้าดินได้มีเด็กรับใช้นับสิบถือไม้ขัดสระและอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้ามา ก่อนรีเซชูจะปัดมือไล่เหล่าเด็กรับใช้ที่มึนงงออกไปอย่างเงียบๆ แล้วหันมานอนมองเจ้าเด็กใหม่ด้วยความหรรษาใจต่อ
(เลวมาก = = )
"โว้ย ตรงนั้นมันยังไม่สะอาดเลยแกขัดข้ามมาได้ยังไงฟะ" คนร่างสูงที่นอนเอนหลังพิงต้นไม้เล็กๆตะโกนมาจากอีกฟากหนึ่ง
อาลีได้แต่มองรอบตัวอย่างงุนงง นี่ขัดจนพื้นจะโปร่งแสงอยู่แล้วนะ ก่อนดวงหน้าสวยจะหันกลับไปถามคนที่นอนอู้สบายใจเฉิบด้วยความครุกครุ่นใจ
"ตรงไหนกันครับ!"
"ตรงนั้นไง"
รีเซชูขว้างกิ่งไม้ด้วยแรงเหนือมนุษย์จากอีกฝากหนึ่งของมุมห้องมาตกแหมะอยู่ตรงหน้าอาลีพอดีเป๊ะ! "นั่นไงเห็นป่ะ มีกิ่งไม้ท่อนเบ้อเริ่มตกอยู่ไม่เห็นไง๊?" ชายหนุ่มรุ่นพี่ทำเสียงสูงกวนประสาท
ไอ้หัวหมอยงูนี่.... (*ФωФ)
กรอด...
"เอ้า ทุกวินาทีมีค่านะ! ถ้าไม่รีบขัดจะเตรียมเครื่องอาบน้ำไม่ทันนะเจ้าเด็กใหม่ ฮ่ะๆๆๆ"
รีเซชูที่นอนอู้อยู่กุมท้องหัวเราะรวนอย่างสนุกสนาน โดยไม่สังเกตเลยว่าเจ้ารุ่นน้องคนใหม่
รีเซชูที่นอนอู้อยู่กุมท้องหัวเราะรวนอย่างสนุกสนาน โดยไม่สังเกตเลยว่าเจ้ารุ่นน้องคนใหม่
หัวหงอนกำลังกำไม้ขัดพื้นมือไม้สั่นเป็นเจ้าเข้า
ในขณะที่อีกคนไม่ทันได้ตั้งตัว อาลีโยนกิ่งไม้ขึ้นกลางอากาศ ไม้ถูฟาดถูกเจ้ากิ่งไม้น่าสงสารอย่างแรงก่อนจะทำโฮมรันพุ่งเฉียดหัวรีเซชูที่นอนอู้อยู่ไปเพียงไม่กี่เซน
ดวงตาวาวโรจน์สีแดงโกเมนถึงกับผงะไปชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆหันไปมองเจ้ากิ่งไม้ที่นอนดับดิ้นห่างออกไปไม่กี่คืบ"เฮ้ย! นี่แกเมื่อกี้นี้ตั้งใจใช่มั้ย?" คนที่นอนอยู่ลุกพรวดขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนอาลีจะฉีกยิ้มทำหน้าใสซื่อที่เย็นเยียบที่สุดในชีวิต จนแม้แต่มนุษย์ครึ่งสัตว์เลือดเย็นยังขนลุก
"พูดอะไรกันน่ะครับรุ่นพี่รีเซชู ผมไม่ได้ตั้งใจซักหน่อยมันเป็นเพราะว่าทุกวินาทีมีค่าไงครับ"
รีเซชูถึงกับสะอึกเมื่อโดนเด็กย้อนคำพูดตัวเองใส่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ความจริงแล้วงานของอาลีมีเพียงแค่การจัดเตรียมข้าวของช่วยเหลือกิจวัตรขององค์ชายโคเอนและงานในห้องหนังสือเท่านั้น ถ้าหากองค์ชายโคเอนมาเห็นในสภาพอ่างอาบน้ำที่ไม่เรียบร้อยกับเจ้าเด็กนี่กำลังขัดสระอยู่เขาเองก็คงจะโดนไม่ใช่น้อยเหมือนกัน...
ร่างสูงนั่งลงที่เดิมก่อนจะทำหน้าบูดบึ้งหันไปมองทางอื่นโดยไม่โต้ตอบ ปล่อยให้เจ้าเด็กใหม่วิ่งขัดถูเตรียมของนั่นนี่อย่างวุ่นวายหัวปั่นอยู่คนเดียว จนกระทั่งทุกอย่างก็ถูกตระเตรียมไว้อย่างถูกที่ถูกทางอย่างเฉียดฉิว
รีเซชูมองอาลีที่นั่งหอบไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้น จะว่าไปแล้วเขาก็รู้สึกผิดนิดหน่อยล่ะนะ พอเห็นเจ้าเด็กผอมกร่องนี่นั่งหมดแรงอย่างจริงๆจังๆแล้วชักรู้สึกว่าแกล้งแรงไปหน่อยแหะ...
"เอ้านี่! รีบๆดื่มซะ"
แก้วน้ำเย็นถูกยื่นมาอย่างส่งๆ จนน้ำในแก้วกระฉอกออกมาเล็กน้อย
"ต่อจากนี้ข้าจะทำต่อให้เอง อย่ามาทำเป็นได้ใจล่ะเจ้าบ้านนอก"
"ขอบคุณมากครับ" อาลียิ้มกับท่าทางที่ดูงกงั่นก่อนรับแก้วน้ำมาด้วยเรียวนิ้วที่สั่นเทา
ถึงจะไม่รู้ว่าอยู่ๆรีเซชูออกไปเตรียมน้ำให้เขาตอนไหนก็เถอะ หวังว่าคงไม่ได้ตักเอาแถวนี้นะ
"พอน้ำไหลเข้ามาเต็มสองสระแล้วนายก็เอาเกลืออาบน้ำกับพวกเครื่องหอมใส่ลงไป เกลือใส่แค่โถเดียวพอ โถละสระแบบนี้" รีเซชูเทเกลือลงไปในสระให้คนที่นั่งหมดแรงอยู่ข้างๆดู"เสร็จแล้วก็เอาผงเครื่องหอมโรยลงไปให้ทั่ว แต่อย่าเยอะเกินไปเพราะนายน้อยไม่ชอบกลิ่นฉุน" คนร่างสูงเดินโปรยเจ้าผงที่โชยกลิ่นหอมฟุ้งไปรอบๆบ่อก่อนจะเดินไปหยิบไม้ยาวๆที่มีปลายด้ามเป็นรูปร่างแปลกประหลาดมาใช้กวนน้ำให้เกลือและผงหอมไม่กระจุมรวมตัวกันอยู่ที่เดียว และเมื่อไอน้ำของบ่อน้ำร้อนปะทะเข้ากับอากาศเย็นของเจ้าสวนในร่มขนาดใหญ่ก็เกิดหมอกคลุ้งไปทั่วราวกับหมอกยามค่ำคืนของบัลแบด อีกทั้งยังส่งกลิ่นหอมอ่อนๆของเครื่องหอมที่พึ่งโปรยใส่ลงไปหมาดๆ หากได้ทิ้งกายลงไปแช่ความเหนื่อยล้าก็คงจะมลายหายเป็นแน่แท้
อาลีได้แต่จ้องมองเจ้าสระน้ำร้อนที่ท่าทางอุ่นสบายตัวก่อนกลืนน้ำลายดังเอื้อก ถ้าหากเขาได้ลงไปแช่ตอนนี้จะมีความสุขแค่ไหนกัน เจ้าหมอกไอน้ำสีขาวนี่มันช่างเย้ายวนยิ่งนักราวกับเรื่องเล่าเสียงประหลาดที่เชิญชวนนักเดินทางพากันกระโจนจมสู่ก้นบึ้งแห่งท้องทะเลอันมืดมิด...
"เสร็จแล้วนายจะนั่งบื้ออยู่ทำไม ไปเตรียมเสื้อผ้ามาสิ!"
"อ่ะ..ขอโทษครับ" อาลีลุกขึ้นขาสั่นหลังจากเสียงตวาดของคนที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ดังขึ้น ก่อนจะวิ่งออกไปหยิบเสื้อผ้ามาเตรียม
จะว่าไปแล้ว อาบน้ำงั้นหรอ?
อาลีนึกถึงความทรงจำบางอย่างขึ้นได้หลังจะหยิบเสื้อที่ใช้เปลี่ยนหลังอาบน้ำเสร็จมาพับเตรียมจะยกออกไป ก่อนจะคิดย้อนไปถึงเหตุผลที่ทำให้เขาเกลียดการอาบน้ำเข้าไส้สุดๆ
มันเป็นเพราะสาวใช้ที่เข้ามาถอดเสื้อ แถมยังแตะเนื้อต้องตัวในตำแหน่งสงวนบนร่างกายของเขาตามใจชอบ และนั่นหมายความว่า...
ไม่ ไม่ เมื่อก่อนฉันก็เคยช่วยดูแลคุณลุงข้างบ้านที่เป็นป่วยอัมพาต ทั้งเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อมันก็ยังไม่มีอะไรเลยนี่! ใช่ มันก็แค่การอาบน้ำให้คุณลุงเอง อาบน้ำให้คุณลุง อาบน้ำให้คุณลุง
ไม่ฟุ้งซ่านสิเว้ย ไม่..ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ ไม่...
ตรงนั้นของโคเอน แล้วก็ตรงนั้น ต้องเอามือไปถูตรงนั้น ตรงนั้น ตรงนั้น ตรงนั้น ตรงนั้น ตรงนั้น
บัดนี้ความคิดในหัวน้อยๆของอาลีได้ตกลงสู่ความเสื่อมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"แหกปากอะไรของแก รีเซชูไม่ได้บอกหรอว่าข้าจะต้องเข้ามาอาบน้ำ"
เงาของร่างสูงใหญ่พาดบดบังร่างเล็กที่กำลังคุกเข้ากรีดร้องอยู่บนพื้น แน่นอนว่ามันเป็น
เงาของลางร้าย...
"ทะ ท่านโคเอน" อาลีฉีกยิ้มที่สุดแสนจะใสซื่อนั่นออกมาอีกครั้ง ก่อนที่ชายร่างสูงทะมึนจะมองคนที่นั่งอยู่เบื้องล่างด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากสายตาที่มองมดแมลงที่คลานอยู่บนพื้น อย่างน้อยอาลีก็รู้สึกว่ามันเป็นแบบนั้นล่ะนะ
"นายน้อยห้องอาบน้ำเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้วขอรับ" รีเซชูโผล่หัวเสนอหน้าออกมาด้วยท่าทางยิ้มแย้มประจบประแจงเหมือนเช่นเคย ช่วยชีวิตของมือขวาหน้าใหม่ได้อย่างทันท่วงทีก่อนที่
โคเอนจะเดินไปยังห้องอาบน้ำโดยที่ไม่พูดกล่าวอะไร ดวงตาคมปลาบแอบเหลือบมองภาพของผู้ติดตามทั้งสองโดยที่ผู้ที่ถูกเฝ้ามองไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย
โคเอนจะเดินไปยังห้องอาบน้ำโดยที่ไม่พูดกล่าวอะไร ดวงตาคมปลาบแอบเหลือบมองภาพของผู้ติดตามทั้งสองโดยที่ผู้ที่ถูกเฝ้ามองไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย
รีเซชูช่วยดึงร่างบางของอาลีขึ้นจากพื้นแล้วกระซิบกระซาบบางอย่างที่ข้างใบหูเล็กๆ ก่อนที่คนตัวผอมจะยิ้มตอบรับด้วยท่าทีสนิทสนม...
...มันช่างแตกต่างกับรอยยิ้มที่ดูเสแสร้งที่มอบให้กับเขายิ่งนัก...
รีเซชูยังคงเข้ามาผลัดเปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้กับเขาเช่นเคย โดยที่อาลียังคงช่วยถือนั่นถือนี่อยู่ด้านหลัง ใบหน้านั้นไม่คิดจะหันมามองเขาแม้แต่น้อย
ชายร่างสูงมองจิกทุกอย่างที่อยู่เบื้องหน้าอย่างรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่รู้สึกตัว จนแม้แต่ผู้ติดตามคนสนิทอย่างรีเซชูยังหนาววาบๆในขณะที่กำลังปลดเปลืองเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ตัดเย็บอย่างปราณีตหลายชั้นของโคเอนออกท่ามกลางหมอก(ศีลธรรม)ไอน้ำหนาครุกครุ่นในห้องอาบน้ำ
...สงสัยนายน้อยโกรธจริงๆด้วย...
ชายหนุ่มผู้มีเส้นผมเป็นงูหันไปมองเจ้านักเรียนตัวดี ที่ทำเป็นหันหน้าไปทางอื่นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจ
อย่างหงุดหงิด แล้วเจ้านั่นจะจ้องขันน้ำทำแป๊ะอะไรฟะ ไอ้เจ้าอาลี!! Look at me now!!!
แล้วตอนทำจะรู้มั้ยเนี่ยว่ามันต้องทำยังไง ไอ้เจ้าหัวหงอน!
ร่างสูงที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆเดินลงไปในบ่อน้ำอุ่น หวังว่าจะคลายความเหนื่อยล้าที่คงจะเป็นสาเหตุให้เขาหงุดหงิดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆให้ละลายหายไป และแน่นอนอาลีกับรีเซชูเองก็ต้องลงไปด้วย แต่แค่เพียงถอดเสื้อชั้นนอกออกกับของบางอย่างเล็กน้อยเท่านั้น สำหรับรีเซชูและโคเอนนั้นระดับน้ำท่วมถึงแค่ครึ่งก้นเท่านั้น ในขณะที่อาลีนั้นมิดไปได้ครึ่งตัว...
ดวงตาสีแดงเลือดเหมือนคนติดโรคอะไรซักอย่างของรีเซชูถลึงตาใส่อาลีที่มีท่าทางไม่สนใจ จนเจ้าตัวต้องหันกลับมามองอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
มือใหญ่ๆของรีเซชูขัดถูไปตามร่างกายสมส่วนและแผ่นหลังเหยียดตรงอย่างช้าเพื่อให้เจ้าเด็กใหม่ร่างผอมบางเห็นชัดๆ ทุกๆที่ที่รีเซชูจับต้องนั้นไม่ว่าจะตรงไหนก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นตึงเหมือนคนที่ออกกำลังสม่ำเสมอ ถึงแม้ว่าตามตัวจะมีรอยแผลเป็นเปะปะไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างกายนั้นดูน่าเกลียดไปแม้แต่น้อย กลับกันมันกลับเย้ายวนน่าดึงดูดใจซะมากกว่า ถึงใบหน้าที่ดูซีเรียสจริงจังอยู่ตลอดเวลานั้นจะทำให้หน้าดูแก่กว่าวัยไปบ้าง แต่ร่างกายของเขาไม่เหมือนของชายหนุ่มระยะสุดท้ายที่กำลังเข้าวัยลุงแม้แต่นิดเดียว
อาลีจับท่อนแขนข้างขวาของโคเอนขึ้นตามคำบอกที่ส่งผ่านสายตาของรีเซชู ในขณะที่รีเซชูกำลังขัดถูท่อนแขนด้านขวา มือเรียวจับท่อนแขนล่ำนั่นอย่างสั่นๆเหมือนกับคนหมดเรี่ยวแรง จนโคเอนรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่ไม่มั่นคงจากมือคู่เล็กแม้ว่าอาลีจะทำตามแบบรีเซชูได้อย่างไม่มีบกพร่องก็ตาม
“พอแค่นี้แหละ”
รีเซชูมีสีหน้าแปลกใจฉายออกมาให้เห็นเล็กน้อย "วันนี้ไม่นวดหรือครับนายน้อย" ดวงตาสีแดงโรจน์ฉายแววกังวลเล็กน้อยว่าเขาได้เผลอทำอะไรผิดไป
"ข้าอยากแช่น้ำเงียบๆคนเดียวซักพัก"
รีเซชูโค้งรับคำเล็กน้อยก่อนจะปัดมือไล่ให้เจ้านักเรียนตัวดีให้เดินออกไปก่อน
ขาเล็กๆดูหยองเหยงนั่นของอาลีดูไม่มีความมั่นคงเลยแม้แต่น้อย ยิ่งตอนก้าวขึ้นมาจากสระก็
เหมือนกับจะหงายหลังล้มลงมาเสียให้ได้ จนรีเซชูที่ก้าวตามมาอยู่ด้านหลังต้องใช้มือยันเอาไว้
เหมือนกับจะหงายหลังล้มลงมาเสียให้ได้ จนรีเซชูที่ก้าวตามมาอยู่ด้านหลังต้องใช้มือยันเอาไว้
"เดินดีๆสิฟะ" เสียงทุ้มบ่นกระซิบกระซาบจากเบื้องหลังของร่างเล็ก
อาลีที่ก้าวขึ้นมาก่อนยืนมองรีเซชูที่เดินออกไปทางประตูห้องอาบน้ำอย่างงงๆ ก่อนร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตูจะทำหน้าดุใส่แล้วกวักมือเรียกให้อาลีเดินตามออกไปด้วย และทันทีที่ทั้งสองออกมาในสภาพที่ท่อนล่างเปียกปอนแล้ว รีเซชูก็ผ่อนลมหายใจยาว
"ฟู่วววววว สงสัยวันนี้ท่านโคเอนคงอารมณ์ไม่ดีจริงๆด้วย"
รีเซชูหันไปมองต้นเหตุ(คิดเอง)ก่อนจะถลึงตาใส่อย่างหงุดหงิด "ยืนบื้ออะไรอยู่ พวกเราก็ต้องไปเปลี่ยนเสื้อทางนู้นเหมือนกันนะ"
ดวงหน้าสวยพยักหน้าหงึกหงักอย่างกับคนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก่อนจะเดินออกไปในทางตรงข้ามกับที่รีเซชูบอกเมื่อกี้นี้ จนผู้เป็นรุ่นพี่ถึงกับต้องกุมขมับราวกับเป็นเส้นเลือดในสมองตีบก่อนมือใหญ่จะคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อด้านหลังคนที่ตัวเล็กกว่าแล้วลากไป...
.
.
.
รีเซชู ใช่แล้วนั่นเป็นนามของข้าเอง ข้าคือภาชนะบริวาณขององคือชายโคเอน
ความจริงแล้วข้าก็ยอมรับว่าข้าก็ต้องยอมรับว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเรื่องอ่านเรื่องเขียน ยิ่งพวกสำนวนหรือคำกลอนน่ะหรอ อย่าหวังว่าจะเข้าหัว แต่วันนี้ข้าได้เข้าใจถึงบางสิ่งบางอย่างที่เคยได้ร่ำเรียนตอนยังเด็ก
'น้ำเย็นร้อนเปลี่ยนผันง่ายดายดังใจหมาย' ไม่สิ 'คับใจอยู่ง่ายคับห้องอยู่ยาก'(ไปกันใหญ่เลยนาย = =)
ทั้งๆที่ยืนอยู่ท่ามกลางไออุ่นจากบ่อน้ำร้อนแท้ๆ แต่หัวใจของงูน้อยกลอยใจของข้ามันกลับหนาวเหน็บราวกับยืนอยู่ในธารน้ำเย็นหน้าหนาวของเจิดจรัส หลังจากที่แถนายน้อยไปว่าเจ้าบ้าอาลีมันไปเตรียมความเรียบร้อยในห้องบรรทมเท่านั้นแหละ รังสีไอเย็นบางอย่างรอบๆตัวนายน้อยก็เหมือนจะแผ่ซ่านออกมา บอกตามตรงว่าครึ่งคนครึ่งสัตว์เลือดเย็นอย่างข้านี่ไม่ถูกกับความหนาวเย็นที่มาพร้อมความกระอักกระอ่วนนี่เลยเจรงๆ
ฮือออออ ไอ้เจ้าอาลีทำไมต้องมาปวดขี้ในเวลาแบบนี้ด้วยฟะ!!!
พรุ่งนี้ข้าจะใช้งานแกให้อ่วมเลยคอยดู!
หลังจากที่เพิ่งออกจากห้องอาบน้ำหมาดๆหญิงสาวรับใช้สูงวัยก็เดินเข้ามา แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องปรกติกับการเดินเข้ามากวนใจองค์ชายโคเอนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ โดยเฉพาะวันที่
องค์ชายดูอารมณบ่จอยอย่างวันนี้
องค์ชายดูอารมณบ่จอยอย่างวันนี้
"องค์หญิงฮาคุเอย์เสด็จมาเพคะ..."
"องค์หญิงฮาคุเอย์?" โคเอนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินไปยังห้องโถงกลางของตำหนักที่ใช้รับแขกพร้อมกับสาวใช้ที่เข้ามาแจ้งข่าว
...องค์หญิงฮาคุเอย์ทรงพระเจริญ!!!...
เสียงกู่ร้องสรรเสริญดังขึ้นในใจของรีเซชูอย่างกึกก้องสะท้อนเป็นเสียงเอคโค่ ก่อนวาดภาพตัวเองม้วนตัวกลิ้งเป็นสเต็ปลงไปคำนับองค์หญิงฮาคุเอย์อย่างนึกขอบคุณ จะเป็นอะไรก็ได้แต่เขาคงออกจากตรงนี้ได้แล้วสินะ!
โคเอนสาวเท้าเข้ามาในห้องที่ถูกประดับอย่างโอ่โถง ก่อนจะพบกับหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำหมึกและดวงตาสีนิลวาว เธอนั้นจัดได้ได้ว่าเป็นหนึ่งในอัญมณีงามในบรรดาเหล่าธิดาของ
จักรรพรรดิ์เลยก็ว่าได้ นอกจากความงามแล้วความสามารถก็ยังเป็นที่เรื่องลือไม่แพ้กัน
จักรรพรรดิ์เลยก็ว่าได้ นอกจากความงามแล้วความสามารถก็ยังเป็นที่เรื่องลือไม่แพ้กัน
"ท่านโคเอน หวังว่าการมาของข้าจะไม่รบกวนท่านจนเกินไป" หญิงสาวยิ้มก่อนจะคำนับอย่างนอบน้อมด้วยสถานะบรรดาศักดิ์ที่ต่างกัน
โคเอนผายมือออกเป็นเชิงให้อีกฝ่ายนั่งลงในขณะที่ตนอ้อมไปนั่งยังเก้าที่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"น่าแปลกที่เจ้ามาหาข้าถึงที่ตำหนัก" ร่างสูงยังคงนั่งด้วยแผ่นหลังเหยียดตรง ก่อนจะยกถ้วยชาเล็กๆที่ถูกรินเตรียมไว้ขึ้นมาจิบ
"ความจริงแล้วข้าเองตั้งใจว่าจะมารายงานเกี่ยวกับการพิชิตชนเผ่าทางที่ราบทิศอุดรตั้งแต่ช่วงที่กลับมาแล้วแต่เห็นว่าท่านโคเมย์บอกว่าท่านนั้นมีเรื่องยุ่ง ข้าเลยคิดว่ามาหาท่านที่ตำหนักคงจะเป็นการดีกว่า" องค์หญิงฮาคุเอย์พูดด้วยวาจาถ่อมตนก่อนจะยิ้มเล็กน้อย
"จะว่าไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าในตำหนักท่านมีสาวใช้หน้าตาสะสวยอยู่ด้วย นอกจากนางกำนัลข้าหลวงเก่าของมเหสีองค์ก่อนขององค์จักรพรรดิ์แล้วท่านก็ไม่ค่อยรับผู้อื่นมาทำงานใกล้ชิดท่านซักเท่าไหร่เลย" หญิงสาวผู้นั่งเรียบร้อยเป็นกุลสตรีงดงามทุกกระเบียดนิ้วถามขึ้น โดยเก็บความสงสัยเรื่องเคราแพะที่หายไปของแม่ทัพหนุ่มตรงหน้าไว้ในใจ ความจริงเธอก็แอบคิดเหมือนกันว่าเคราสุดเชยนั่นหายๆไปได้ซะก็ดีเหมือนกัน
"เจ้าคงหมายถึงอาลีสินะ ความจริงแล้วอาลีเป็นมือขวาของข้าเอง"
ฮาคุเอย์ผงะไปเล็กน้อย คนอย่างองค์ชายโคเอนไม่เคยไว้ใจใครง่ายๆ หากเป็นคนที่อยู่ในวัง
ราคุโชวมองปร๊าดเดียวเธอก็รู้จักหน้าแล้วแท้ๆ แต่หญิงสาวผมสีทองเด่นหายากยิ่งในวังราคุโชวคนนั้นคงจะเป็นผู้มาจากนอกวังเป็นแน่ อย่าว่าแต่วังราคุโชวเลยในแผ่นดินเจิดจรัสจะหาผู้มีเส้นผมสีทองประกายยังยากยิ่งนัก นึกไม่ถึงเลยว่าจะนำคนนอกมาทำงานรับใช้เป็นมือขวา แถมยังเป็นเด็กผู้หญิงอีก!
ราคุโชวมองปร๊าดเดียวเธอก็รู้จักหน้าแล้วแท้ๆ แต่หญิงสาวผมสีทองเด่นหายากยิ่งในวังราคุโชวคนนั้นคงจะเป็นผู้มาจากนอกวังเป็นแน่ อย่าว่าแต่วังราคุโชวเลยในแผ่นดินเจิดจรัสจะหาผู้มีเส้นผมสีทองประกายยังยากยิ่งนัก นึกไม่ถึงเลยว่าจะนำคนนอกมาทำงานรับใช้เป็นมือขวา แถมยังเป็นเด็กผู้หญิงอีก!
"ความจริงแล้วข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากจะไหว้วานเจ้าอยู่พอดีฮาคุเอย์" โคเอนเว้นช่วงประโยคไปก่อนจะผ่อนลมหายใจเบาๆ ก่อนที่เสียงของฮาคุเอย์จะแทรกขึ้นมา
"หรือว่าจะเป็นแคว้นเหมันต์ทางภูเขาตอนเหนือหรือคะ"
"ถึงแม้จะเป็นแคว้นเล็กแต่ถ้าหากทำการบุ่มบ่ามก็คงจะพลาดพลั้งได้ ทางนั้นเองก็ไม่รู้ว่าซ่อนอะไรไว้อยู่เหมือนกัน เรื่องนี้ข้าคิดว่าจะฝากให้คนอื่นเป็นคนจัดการล่ะนะ"
มือใหญ่วางแก้วชาลงบนโต๊ะในตำแหน่งเดิมเป๊ะๆบ่งบอกถึงนิสัยเจ้าระเบียบและไม่ชอบความเปลี่ยนแปลง ก่อนจะเปลี่ยนท่ามานั่งกอดอก
"ข้ามีเด็กเฟอนาริสคนหนึ่งที่อยากจะฝากฝังเจ้าหน่อย"
.
.
.
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น