เสียงจอแจดังขึ้นในกองถ่ายเล็กๆ พร้อมกับเสียงของฝีเท้าสตาฟในกองถ่ายจำนวนมากที่กำลังวิ่งวุ่นทำหน้าที่ของตัวเองกันอย่างแข็งขัน เก็บข้าวเก็บของกันหลังเลิกกอง ทุกอย่างวุ่นวายไปซะหมด และอาลีบาบาเองก็นั่งอยู่อย่างสงบเงียบท่ามกลางความวุ่นวายนั้น...
"กำลังทำอะไร"
เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับบทของตอนหน้าที่หลุดลอยจากมือไป
โคเอนพลิกหน้าดูปึกกระดาษนั้นราวกับว่ามันเป็นกระดาษทิชชู่เช็ดตูด ก่อนจะโยนแหมะลงกับโต๊ะเครื่องแป้งรกๆที่ยังไม่ได้เก็บกวาดให้เรียบร้อยในขณะที่มืออีกมือหนึ่งก็ยังคงถือโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา ก้มมองดูหน้าจอเป็นพักๆเหมือนอาทิตย์ที่ผ่านๆมา
ใบหน้าของอาลีดูเอือมๆกับการกระทำนั้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ถึงใจจริงแล้วอยากจะพูดสวนไปว่า "นี่นายลืมตาไว้ในท้องแม่หรอ" ก็ตาม
"จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ นายนี่ถามคำตอบคำตั้งแต่อาทิตย์ก่อนๆแล้วนะ ทั้งๆที่ปรกติจะลุกขึ้นมาโวยวายแท้ๆ"
"..."
"คืนนี้มาที่คอนโดฉันมั้ย? ฮาคุเอย์กับโคเอนก็จะมาด้วยน่ะ"
"ไม่ว่างครับ อีกอย่างพรุ่งนี้มีคิวถ่ายเช้า"
คนที่ตัวเล็กกว่าลุกขึ้นจากเก้าอี้สะพายเป้พาดหลังเดินออกไป ก่อนที่มือเรียวจะถูกฉุดเอาไว้ได้จนร่างบางจะเซชนเข้ากับแผ่นหน้าท้องเแข็งๆเต็มแรง ดวงตาคู่สีทองหรี่ตาลงอย่างไม่พอใจเมื่อมองไปยังสีหน้าที่กระตุกยิ้มแปลกๆนั่น
"เดี๋ยวนี้กล้าชักสีหน้าใส่ฉันแล้วหรอ?"
ผมถอนถอนใจดังเฮือกใหญ่ใส่หน้าโคเอน ดูแล้วคนแก่เอาแต่ใจแถวนี้คงจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆแน่ "คุณฮาคุเอย์เป็นคนทำอาหารรึเปล่า?"
"ไม่ รอบนี้สั่งจากร้านข้างล่างขึ้นมากิน"
"โอเค งั้นผมไปก็ได้"
ผมปัดมือของโคเอนที่เอามาเกยบนไหล่ลงอย่างรำคาญ ก็ดูสิ! นี่ขนาดเดินด้วยกันมือยังจับโทรศัพท์ไม่วางเลย ถึงจะเล่นหุ้นแต่ก็ไม่จำเป็นต้องดูหน้าจอขนาดนั้นมั้ย!? (= _= ╬) นี่เขากำลังทำอะไรของเขาอยู่เนี่ย ขนาดจะขึ้นรถแล้วยังดูโทรศัพท์ไม่เลิกอีก
โคเอนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าก่อนจะเงยขึ้นมาสบตาคนที่ยืนกอดอกไม่พอใจ แต่ก็ยังคงทำท่าทีไม่แยแสส่งยิ้มกวนประสาทกลับไป
ผมเปิดประตูขึ้นรถโดยที่ไม่สนใจโคเอนอีก เช่นเดียวกับที่เขาไม่สนใจผมนั่นแหละ ก่อนที่รถจะวิ่งออกไปบนถนนที่แสนจะวุ่นวายในเมืองใหญ่ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และลมแอร์เย็นๆจากช่องปรับอากาศที่ดังเรื่อยๆขจัดความเงียบนี้ ในขณะที่ฝนเริ่มจะลงเม็ดปรอยๆ ผมมองดอกไฮเดรนเยียสีฟ้าม่วงที่อยู่ไกลออกไปอีกฟากของถนน สีของมันไล่ม่วงและฟ้าครามน่าดึงดูดก่อนรถจะเริ่มเคลื่อนออกไปหยุดอยู่ในที่จอดรถของคอนโดหรู
"เอาหล่ะ นายขึ้นห้องไปก่อนเลยแล้วกัน" มือใหญ่ล้วงหยิบการ์ดในกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นให้กับคนที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาผิดกับนิสัยเจ้าตัว แถมยังนั่งนิ่งไม่กระเตื้องต่อคำพูดใดๆทั้งสิ้น
"เลิกทำหน้าเหมือนยัยป้าเกียคุเอนที่รู้ว่าตัวเองเข้าวัยหมดประจำเดือนจะได้มั้ย เอาการ์ดนี่ไปแล้วรีบๆขึ้นห้องได้แล้ว ฉันจะไปเอาข้าวเย็นที่สั่งทิ้งไว้ที่ล็อบบี้!"
เสียงกึ่งตะคอกนั่นทำให้ผมรับคีย์การ์ดมาก่อนจะปิดประตูเสียงดังสนั่นอย่างหัวเสีย ช่วงนี้เวลาส่งข้อความไปโคเอนก็ไม่ค่อยจะตอบแถมตอบช้าอีกต่างหาก ถ้าผมไม่คิดมากล่ะก็เขาอาจจะแค่มีปัญหาเรื่องงาน...
หลังจากขึ้นมาที่ห้องชั้นบนสุดราคาแพงสุดหูรูดที่โคเอนกับโคเมย์มาค้างเป็นครั้งคราวเวลาต้องทำงานติดๆกันจนดึกมืดค่ำ ผมเหวี่ยงคีย์การ์ดลงบนเคาท์เตอร์อย่างไม่แยแส ก่อนจะโยนเป้ลงไปบนโซฟาหนังแล้วเดินปึงปังไปหยิบจานช้อนมาเตรียมไว้ที่โต๊ะ เดี๋ยวโคเอนขึ้นมาจะบ่นยาวยืดอีก
ผมหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาก่อนจะถอนหายใจ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงแจ้งเตือนเมื่อมีข้อความหนึ่งส่งเข้ามา
โคเมย์: อาลีบาบาอยู่กับพี่เอนรึเปล่า? ฝากบอกด้วยนะว่าไปไม่ทันมื้อเย็นแล้ว ใครก็ไม่รู้อุตริมาเจอะยางรถ ตอนนี้อยู่ที่อู่จะเข้าไปมืดๆหน่อย ฝากด้วยนะ
อาลีบาบา: ได้ครับเดี๋ยวจะเก็บที่เหลือไว้ให้ (ถ้าโคเอนไม่กินมันไปซะก่อนนะ)
โคเมย์: ช่วงนี้พี่เอนไม่ค่อยได้เข้าฟิตเนต พูดเรื่องน้ำหนักขึ้นเดี๋ยวก็หยุดกินเองแหละ
.
.
.
คนตัวเล็กเผลอหลุดขำออกมาโดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นคนที่พึ่งเข้ามาแม้แต่น้อย ระห่างจากเคาท์เตอร์และโซฟาในห้องนั่งเล่นไม่ได้ไกลกันมากนัก พอที่จะทำให้โคเอนเห็นว่าคนรัก(?)ของเขากำลังเพลินเพลินกับบทสนทนากับใครบางคนอยู่หลังจากที่เห็นมือพิมพ์ยุกยิกๆส่งข้อความตอบกลับไป แล้วเสียงเครื่องสั่นก็ดังตอบกลับมาทันที
'ทั้งๆที่เมื่อกี้ทำหน้าหยั่งกะไปกินรักแตนมาแท้ๆ ยิ้มอะไรนักหนา'
อาลีบาบาที่นั่งพิมพ์แชทอยู่ซักพักเมื่อรู้สึกตัวว่าโคเอนขึ้นมาถึงห้องแล้วก็รีบเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อกี้จะเลือนหายไปในทันทีที่มองหน้าโคเอน
'ทีอย่างนี้ล่ะ หน้าหุบเลยนะ'
"โคเมย์บอกว่าจะเข้ามาช้าหน่อย"
หลังจากที่พูดจบเสียงกดออดก็ดังขึ้น ก่อนอาลีบาบาจะวิ่งออกไปเปิดประตูทำราวกับว่าไม่สนใจเจ้าของห้องที่กำลังจัดจานข้าวยังไงยังงั้น ทันทีที่เปิดประตู หญิงสาวผมยาวดำขลับที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสวมกระโปรงทรงเอก็พวดเข้ามาทันที
"ขอบใจนะอาลีบาบา โทษทีนะ"
อาลีบาบามองท่าทีรีบร้อนของฮาคุเอย์ เธอแทบจะไม่แม้แต่ทักทายโคเอนเสียด้วยซ้ำแล้วก็เดินเอาของที่หอบมาไปกองไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น ก่อนอาลีบาบาจะถามออกไปอย่างอดสงสัยกับท่าทีนั้นไม่ได้ "มีเรื่องอะไรหรอครับ"
"ต้องไปกลับไปที่กองถ่ายน่ะ ดูเหมือนสองคนนั้นจะทะเลาะกันอีกแล้ว"
"ยัยโปรดิวเซอร์ติงต๊องกับรองผู้กำกับน่ะหรอ?"
โคเอนพูดแทรกขึ้นในขณะที่ฮาคุเอย์หยิบแป้งตลับขึ้นมาเติมหน้า
"ใช่ อ้ะ..ต้องรีบไปแล้ว โทษทีนะโคเอน กินกันไปก่อนเลยคงจะไม่ได้เข้ามาแล้วล่ะ" หญิงสาวหน้าสวยลุคผู้จัดการสาวเจ้าเสน่ห์คว้ากระเป๋าถืออย่างว่องไวก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปทันทีด้วยรองเท้าส้นสูงปราด้าส้นเข็มสี่นิ้วส่งเสียงดังต็อกแต็กไปทั่วระเบียงทางเดิน ทิ้งให้อาลีบาบาต้องกลับไปนั่งเก้าอี้จมอยู่ในบรรยากาศครุ่กครุ่นท่ามกลางมื้ออาหารที่โคเอนนั่งกดโทรศัพท์ไปพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก
ทั้งๆที่มันไม่ใช่นิสัยของโคเอนเลยแท้ๆ
ขนาดถอนหายใจเสียงดังขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวอีกนะ!
"ผมจะกลับแล้ว!"
อาลีบาบาเลื่อนเก้าอี้ออกก่อนจะยืนขึ้นทั้งๆที่แทบจะไม่ได้แตะข้าวเย็นเลย เรียกความสนใจของโคเอนที่จดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ให้เงยหน้าขึ้นมา
"เดี๋ยวสิ!"
ร่างสูงคว่ำโทรศักพท์ลงกับโต๊ะทันที ก่อนจะรั้งข้อมือบางเอาไว้แต่ก็ต้องลื่นหลุดเพราะอีกฝ่ายสะบัดมือของเขาออกอย่างแรง "อาลีบาบา นายลืมกระเป๋าไว้ในห้องนั่งเล่นนะ!"
"ห๊ะ?"ร่างบางหยุดฝีเท้ากึก ก่อนจะหันไปชักสีหน้าใส่โคเอนที่ยังยืนนิ่งไม่มีท่าทางสีหน้าที่จะแสดงออกว่ารู้สึกอะไรทั้งนั้น "หลังจากที่เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ก็พูดได้แค่นี้หรอ!" มือคู่เรียวผลักร่างของคนตรงหน้าอย่างแรงจนร่างใหญ่ของโคเอนเซถอยไปเล็กน้อย แต่ก็ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบโดยไม่ปริปากอะไร
"ถ้าจะเอาแต่กดโทรศัพท์ตลอดเวลาแบบนี้จะชวนผมมาด้วยทำไม!" มือเรียวผลักคนตรงหน้าเบาลงด้วยไหล่ที่สั่นเล็กน้อย"ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่คิดมากเรื่องนี้แล้วแท้ๆ ส่งข้อความไปก็ไม่ยอมตอบ! ขนาดคุยอยู่ด้วยกันยังไม่มองหน้ากันเลย! แล้วตอนนั้นก็ยัง...ฮึก ยังมาตะคอกใส่อีก!"
ทันทีที่ฝ่ามืออ่อนปวกเปียกนั้นทุบมาที่แผ่นอกกว้างอีกครั้ง มือใหญ่ก็ดึงร่างที่สั่นเทาของคนตรงหน้าเข้ามากอดสวมกอดจนใบหน้าเปียกปอนด้วยหยดน้ำฝังลงไปบนกล้ามเนื้อตึงแน่น เสียงสะอื้นดังอู้อี้ๆอยู่ในวงแขนที่รัดร่างบางแน่นเสียดูเหมือนอาลีบาบาจะถูกกลืนเข้าไปในอ้อมกอดนั้น
"ขอโทษ"
ใบหน้าหล่อคมก้มลงประทับจูบหนักๆบนเรือนผมนุ่มสีทองปลอบประโลมร่างบางในอ้อมแขนจนกระทั้งเสียงสะอื้นค่อยๆเงียบลง มือใหญ่ประครองใบหน้าหวานที่เปรอะคราบน้ำตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แพขนตาชื้นหลุบลงเล็กน้อยหลีกหนีสายตาสีทับทิมเบื้องหน้า ใบหน้าแดงกำเชิญชวนเขาซะเกินจะห้ามใจไหว ก่อนริมฝีปากจะประกบเข้ากับริมฝีปากแดงร้อนอย่างนิ่มนวลราวกับกลัวว่าคนที่อยู่เบื้องหน้าจะแตกสลายเหมือนกับแก้วเนื้อบาง
โคเอนค่อยๆผ่อนลมหายใจร้อนก่อนจะดันริมฝีปากให้ประกบแนบแน่นยิ่งขึ้นไปอีกจนแทบจะมีช่องว่างให้แม้แต่อากาศได้เข้าไปสัมผัสกลีบปากแดงอันหวงแหนนั่น ริมฝีปากนั้นที่เขาเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว ริมฝีปากได้รูปขยับอย่างอ้อยอิ่งเนิบนาบดุนกลีบปากนุ่มให้โอนอ่อนคล้อยตามไปอย่างง่ายดาย ในขณะที่ลมหายใจเองก็ค่อยๆผสานราวกับเป็นคนเดียวกันนั้น โคเอนก็ค่อยๆถอนจูบออกมา ก่อนจะประทับจูบอุ่นลงบนหางตาเปื้อนคราบน้ำตาอย่างแผ่วเบาราวกับสัมผัสของสายลมฤดูร้อน ในขณะที่ร่างบางเคลิ้มไปกับสัมผัสอ่อนนุ่มนั้น มือของโคเอนก็เกาะเกี่ยวอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะเจาะเรียบร้อยแล้ว
"วะ..เหวอ! ทำอะไรน่ะครับ?" อาลีบาบาร้องเสียงหลง เมื่อร่างถูกช้อนอุ้มลอยขึ้นจากพื้น ก่อนจะถูกวางลงบนเตียงกว้างอย่าทะนุถนอมราวกับเจ้าหญิง
"ขอเวลาแปปนึงนะจะไปหยิบถุงยางในรถ"
16:48
อุฟุฟวยฟวยฟวยอันเยนทวยทวยฟวย โอเอน: คืนนี้ไปลงแรงค์กัน
มู ผู้โม่ยท่านเซเฮราซาด: ไม่เล่นซับพอร์ตแล้วนะเว้ยยยย
ซินแบด14ท่า5นาที: จัดมา! กี่ทุ่ม?
อุฟุฟวยฟวยฟวยอันเยนทวยทวยฟวย โอเอน: ขอล่ะคราวนี้ถ้าเล่นเมจอย่าเสร่อไปแครี่
มู ผู้โม่ยท่านเซเฮราซาด: ได้ข่าวว่ารอบที่แล้วใครแถวนี้เอาแต่ฟาร์มป้อมแตกไม่ดูไม่แล
20:59
อุฟุฟวยฟวยฟวยอันเยนทวยทวยฟวย โอเอน: ไม่ไปล่ะ บาย
มู ผู้โม่ยท่านเซเฮราซาด: เฮ้ย!
ซินแบด14ท่า5นาที: 
อุฟุฟวยฟวยฟวยอันเยนทวยทวยฟวย โอเอน: เมียแกหายไปกับจูดัลที่ห้องน้ำหลังกองถ่ายครึ่งชั่วโมงแล้วกลับมาในสภาพฟินนาเล่
ซินแบด14ท่า5นาที: อะไรนะ!!!! 
ตอนไหน? อย่างจาฟาลเนี่ยนะอย่ามาโม้ !
ตอนไหน? อย่างจาฟาลเนี่ยนะอย่ามาโม้ !
ซินแบด14ท่า5นาที: ไอ้โคเอน เดี๋ยวโว้ยยย กลับมาก่อนนนนน
มู ผู้โม่ยท่านเซเฮราซาด: ว้าย 
สงสัยเป็นเพราะอยู่ได้แค่5นาที
สงสัยเป็นเพราะอยู่ได้แค่5นาที
...............
"เฮ้อ เบียดกับคนในรถไฟแทบจะเป็นผัวเมียกัน ไม่ไหวๆ"
โคเมย์ถ่อสังขารอันเหนื่อยล้ามาจนถึงหน้าห้อง คอนโดเขาอยู่ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าสุดกู่ กว่าจะกลับมาถึงนี่ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว
เสียงปลดล็อคประตูดัง ปิ๊ดๆ อย่างแผ่วเบาก่อนจะเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ไฟทุกดวงในห้องของเขาถูกเปิดค้างไว้ทุกดวงแม้แต่ไฟหน้าประตูจนหน้าแปลกใจ ก่อนโคเมย์จะค่อยถอดรองเท้าแล้วเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ โต๊ะอาหารที่อาหารในจานถูกปล่อยทิ้งจนเย็นชืดทำเอาเขาทอดถอนหายใจยาว ก่อนจะได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาจากห้องนอน
"อ๊าาาา พะ พอก่อน ผมไม่ไหวแล้ว"
"ไม่เป็นไร ฉันยังไหว"
"ปัญหามันไม่ใช่ตรงนั้น! อ่ะ คะ..โคเอน อ๊าาา ตะ ตรงนั้น อ๊ะ!"
"งั้นครั้งนี้ขอใส่เข้าไปทั้งหมดเลยได้มั้ย?"
โคเมย์นิ่งไปครู่หนึ่ง...
ก่อนเท้าของเขาค่อยๆเดินมูลวอร์คถอยออกมาอย่างเงียบเชียบราวกับไมเคิลแจ็คสัน แล้วค่อยปิดประตูอย่างช้าๆไม่ให้เสียงใดเล็ดลอดออกมา
.
.
.
โคเมย์ลงลิฟต์มาที่ล็อบบี้ชั้นล่างสุด มือของเขาหยิบพลาสติกกันกระแทกที่ตัดเป็นชิ้นเล็กๆใส่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาบีบเล่นดังเป๊าะแป๊ะแก้เครียด บันเทิงใจซักพัก ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้หิวข้าวมากแค่ไหน มือเรียวล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่เขาจะพึ่งได้มากที่สุดในตอนนี้
"โคฮาหรอ โทษทีนะ มารับพี่ที่คอนโดหน่อยได้มั้ย?"
**************************************
เจอกันในตอนพิเศษอีกแล้วค่ะ55 นี่รีบพิมพ์มากมาให้อ่านเล่นๆกันก่อน
อย่างที่บอกไปว่าช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง ติดงาน(T^T) แล้วก็ปัญหาสุขภาพนิดหน่อยค่ะ หากมีคำพิมพ์อะไรก็ต้องขอโทษด้วย ไม่มีเวลาตรวจจริงๆค่ะ
ส่วนนี่ ช่วยกันแชร์ไปให้ถึงน้องอาลีหน่อยค่ะ╰( ≧ω≦)つ──☆*:・ﾟ
เสี่ยเขาแค่ติดROVเฉยๆ555
เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ด้วยน้าาา
ไรท์ดีใจมากเลยค่ะ(つ﹏⊂) งื้ออออ
อ่ยยยจะเอ็นดูรึสงสารโคเมย์ดีคะเนี่ยย🤣566555 (ปล.ยังรอไรท์อยู่เสมอๆนะคะ🫶🏻)
ตอบลบ